Begin van het einde....

Als je regelmatig sport,  kom je steeds weer dezelfde mensen tegen.
Met de een heb je zo kontakt, met de ander duurt het wat langer.

Zo ook met hem, elke dinsdag was hij daar en elke dinsdag zeiden we elkaar gedag.
Soms hadden een kort praatje, soms helemaal niets en waren we met onszelf en onze eigen wereld bezig.
En ineens zag ik hem niet meer, tot vanavond.

Hij stapte uit zijn auto,  zag me op de loopband staan, begon te lachen en stak zijn hand op.
Daar was hij weer :-)

Ik zag hem achter me op een apparaat stappen en toen ik naar een andere zaal ging voor mijn wekelijkse yogales zwaaide hij weer naar me.
Na een uur liep ik terug naar de sportzaal en zat hij daar wat krachttraining te doen, hij was blij verrast dat hij me weer zag en zei " je bent nog laat hier."?
Ik liep naar hem toe en gaf hem een reactie op zijn opmerking en voor we het wisten zaten we in een enorm persoonlijk gesprek.

Een gesprek waarin hij vertelde waarom hij er zo lang niet was geweest en zijn verhaal heeft me tot me tot tranen toe geroerd.
Ik ben sowieso door allerlei nare ervaringen een emo mens geworden maar dit verhaal is echt het begin van het einde.

Hij is namelijk ernstig ziek en krijgt therapie die levensrekkend is........
Een man die zegt altijd hard gewerkt te hebben, nooit gedronken te hebben, trouw geweest is aan zijn vrouw en kinderen, veel gesport heeft en nu is hij  ernstig en ongeneeselijk ziek.

We hebben bijna een uur zitten praten en het verbaasde me hoeveel hij me vertelde..
Hoeveel gevoelens een mens kan hebben en hoe makkelijk er over gesproken werd, zeker door hem, een man.

Er is zoveel gezegd, verteld en geluisterd tijdens een ritje die we uiteindelijk samen hebben gemaakt op de fiets. En dat terwijl we elkaar daar voor alleen maar gedag hebben gezegd.

Later die week zit ik een serie te kijken over de Alp d'Huez en zie ik al die mensen die met een bepaald doel de berg beklimmen en gedragen worden door de mensen voor wie ze het doen. Ik zie de emoties van die mensen als ze boven komen voor de 2de, 3de of soms wel 5de keer en ik merk dat de tranen over mijn wangen stromen als ze huilend in de armen van een geliefd familielid vallen, vooral ook omdat ik de emoties van die mensen herken omdat ook wij onze lieve zus verloren zijn aan die vreselijke ziekte. Of als ik mijn gedachte terug breng naar die lieve man op de sportschool die er aan lijdt of al die andere mensen die vechten voor hun leven..... Of al verloren hebben. Hoe toevallig is het dan weer dat ik juist nu een gesprek moet aangaan met deze man. Mijn gevoel zegt dat ik voor mijn zus maar ook voor hem minimaal 2 keer die berg op wil gaan volgend jaar en daarmee een kleine bijdrage kan leveren aan een stichting die zoveel goed werk doet . Ik vind het een nobel streven en ik ben vastbesloten om het te doen. Alp d'huez, HERE I COME.......