Zullen we samen gaan hardlopen?? vroeg hij toen hij hoorde dat ik dat ook wel eens deed...
Ik vertelde hem dat ik daar eigenlijk niet zo goed in was, maar hij trainde al jaren een voetbalploeg, hij wilde mij wel helpen met hardlopen.
Ik zei dat het me heerlijk leek om kilometers te lopen en dat ik graag getraind wilde worden.
We raakten verder aan de praat over van alles en nog wat en ên passant vertelde ik hem enthousiast over mijn pas verworven racefiets en wat mijn doel daarbij was....
Hij riep gelijk dat hij ook een wielrenner was en dat we niet alleen konden hardlopen maar ook konden gaan racefietsen....
Dat was nog eens wat, eindelijk een leuke man die mijn fietsmaatje wilde zijn.
We appten een end weg met elkaar vóór onze eerste toertocht en leerden elkaar steeds beter kennen... We kwamen erachter dat we veel overeenkomsten hadden en allebei best sportief waren...
Onze eerste afspraak om te fietsen stond en we genoten van het weer, het fietsen maar vooral van elkaar want hoe heerlijk is het om met prachtig warm zomerweer in de mooie natuur te fietsen met een gezellige man die veel te vertellen heeft en ook nog eens lekker door fietst...
We deden een rondje van 30 kilometer met een tussenstop van een uur , aten onderweg een ijsje en raakten maar niet uitgepraat over het leven, relaties en vooral het fietsen.
Dat was genieten met een grote G.
Er was alleen één belangrijk ding , hij was getrouwd...
Voor mij geen probleem want voor mij ging het om het fietsen en vooral de gezelligheid tijdens het fietsen , want ja, we hadden het gezellig.
Maar zoals wel vaker gebeurt , hij raakte geëmotioneerd door mij, hij vond me TE leuk, TE gezellig, TE lief, ik schreef TE leuk, rook TE lekker etc. etc. Ennn....zei hij, alles wat "TE" is, is niet goed, is gevaarlijk.
Met andere woorden, IK was "gevaarlijk".
Gevaarlijk voor hem, zijn gevoel, zijn relatie en dus ook voor zijn leven.
En dan, dan moet je keuzes maken...
Zou jij een relatie met mij kunnen hebben?? vroeg hij ...
Ik antwoordde dat ik hem meer dan leuk vond en ik hem geweldig vind als fietsmaatje maar dat samenzijn in het dagelijks leven totaal anders was en dat ik helemaal niet uit ben op een "relatie" en ik denk dat ik ook zijn type niet ben .
Wat is " je type niet zijn " dacht hij hardop ...
De dag erop appte hij me dat hij het moeilijk had en vroeg mijn advies over wat te doen .
Ik zei stoer, " afstand nemen en tot bezinning komen"
Dat advies heeft hij ter harte genomen en ik heb inmiddels al even niets meer gehoord.
Ik denk ook niet dat ik nog iets van hem zal horen ondanks dat hij al eens eerder had verteld, " Mijn relatie is ingeslapen, we leven langs elkaar heen, we praten bijna niet meer, zij is totaal niet sportief en doen weinig samen en zucht... Ik weet niet of ik ermee door moet gaan ......
Op mijn vraag waarom hij dan bij haar bleef, zei hij , "scheiden is zo'n rompslomp".
Ik weet dus dat hij gaat voor wat hij al jaren gewend is en dat is voor de veiligheid van zijn huwelijk met al het gemis en tekortkomingen en hoe jammer ik het ook vind en hoe leuk we het ook hadden, voor mij is hij dus een"PASSANT".
Iemand die maar even in je leven is... Je in je hart raakt en een onuitwisbare indruk achterlaat.
