Geluid....
Als kind zijnde had Ik best veel last van geluid of geluiden.
Het gillen van kinderen of het harde geblaf van een hond.
Ik kon me ergeren aan gesmak en gesnotter.
Maar waar ik het meeste last van had waren harde, hoge en schelle tonen.
Ik begreep nooit zo goed waarom ik er zo'n last van had want ik kon ook weer heel erg genieten van geluid.
Ik kon echt genieten als ik de vogels hoorde fluiten en van mooie muziek.
Ik kon ook vreselijk genieten van lachende kinderen en het geluid van het leven op straat.
Later toen ik groter werd riep ik altijd dat ik honden oren had.
Ik hoorde alles, zelfs het geluid van een honden fluitje.
Toen ik in 2009 last kreeg van tinnitus oftewel oorsuizen waren het weer die hoge schelle tonen die ik het meest hoorde.
Knettergek werd ik ervan.
Uiteindelijk leerde ik ook daar mee leven en geniet ik nu nog meer als ik echte stilte hoor.
Klinkt raar voor iemand die altijd geluid hoort maar het is er, echte stilte.
En toch, het allermooiste geluid hoorde ik van de week toen de verloskundige de doptone op het kleine zwangere buikje van mijn dochter zette.
"Niet schrikken hoor zei ze, ik moet even zoeken "!
Waarna we wat gekraak hoorde en ineens was het daar, dzoef dzoef dzoef..... De hartslag van het kindje wat in de buik van mijn kind groeit, hoe bijzonder is dat , een mooier geluid bestaat er niet :-D
Er groeit iets in mijn kind waar ik nu al van hou en het mooiste is, ik zie mijn kind veranderen.
Mijn kind verandert in een aanstaande moeder.
Ik herinner me het boek "honderd jaar eenzaamheid" van Gabriel Gracia Marquez
Hij beschrijft daarin het leven van een familie in een klein dorp en hoe alles zich herhaalt in die familie in 100 jaar.
En het is waar, de geschiedenis herhaalt zich.
"Mam" zei mijn dochter voordat we naar de verloskundige gingen, je mag mee maar je bemoeit je eigen nergens mee.
Had ze me 24 jaar geleden afgeluisterd?
Dat waren mijn woorden die ik sprak tegen mijn moeder toendertijd.
Maar Goed, dit bedacht ik me toen ik net onder de douche stond.
En tijdens het uitspoelen van mijn haar zag ik in gedachte het gezichtje van een klein meisje wat tegen me zei, "ik kom wel naar jou hoor oma".
Er verscheen een grote glimlach op mijn mond en toen er een jongetje riep, "maar ik ben eerst" zei ik dat ze beiden welkom zijn.
Ik kan nu al verlangen naar het geluid van die kleine kreunende baby straks in mijn armen.
En dan weet ik zeker dat dat het allermooiste geluid is wat ik ooit heb gehoord...... zucht, ik word oma ♥
