Missen

Ik mis hem,  de man die mij gelukkig maakte.
De man met wie ik oud wilde worden.

Wat ik zo raar vind aan liefde is dat het je overkomt, zijn hoogtepunt bereikt en dan toch weer wegzakt.
Wegzakt in iets wat er voor zorgt dat je er toch voor kiest de relatie te beëindigen.

Je weet dat het niets met "niet houden van" te maken heeft,  want dat ik van hem hou is me wel duidelijk.

Hij voelde vertrouwd,  eigen, de schaamte voorbij.
We konden het heel goed vinden samen,  hadden veel lol.
Voelden ons goed met en bij elkaar, en dan toch de beslissing om niet meer verder te gaan in een relatie.

Ik snap het nog steeds niet en zal het waarschijnlijk ook nooit snappen.

Ik mis hem :-(

Dagje mee.

Weet je zeker dat je mee gaat?
Zijn ogen kijken me vragend aan.
Jaahhaaaa roep ik, Ik ga met je mee.
Maar dan moet je wel om 4.15 uur je bed uit want ik moet uiterlijk 4.30 uur weg zegt ie.
Ik zucht en zeg dat ik vanavond vroeg zal gaan douchen, vroeg mee naar bed ga en dat ik morgen vroeg klaar ben om met hem mee te gaan :-D

Hij heeft sinds 1 mei een vaste route en ik wil eigenlijk wel eens mee om te zien welke route  dat is zodat ik begrijp waar hij het over heeft.
Op tijd liggen we in bed en vrijwel gelijk valt hij in slaap.
Ik daarentegen lig nog een tijdje wakker en luister naar de geluiden in en om het huis maar uiteindelijk val ook ik in slaap.

Aan de klok van de buurvrouw die elk half uur een geluid geeft te horen ben ik weer erg vroeg wakker en uiteindelijk gaat de wekker.
We springen uit bed en kleden ons aan.
Terwijl ik mijn haar en make up doe is Gerard al beneden om koffie en thee te zetten en wat eetbaars in een tas te stoppen.
Stipt 4.30 uur stappen we in de auto om naar de plek te rijden waar zijn DAF XF 106 staat te shinen in de lampen van de straatlantaarn.

Daar aangekomen settelen we ons in zijn Camion.
De verwarming staat al aan dus het is lekker warm als we instappen.
Gerard legt zijn spullen klaar, meldt zich aan op zijn boordcomputer en start de motor.
Ik doe mijn schoenen uit en leg mijn voeten zoals het "hoort" als meerijder op het dashbord.
De koffie en thee staan binnen handbereik.
Als alles klaar is vertrekken we.

Het is op dit tijdstip nog stil op de weg en als we bijna bij Heerlen zijn waar zo rond 7 uur gelost moet worden maken we eerst een pitstop bij een benzine station.
Tegenwoordig bakken ze daar zelf croissants en andere overheerlijke broodjes dus daar nemen we er gelijk een paar van mee.

Dat is nou het leuke aan een dagje mee met Gerard, we eten lekker, hebben plenty of tijd samen, zitten lekker te kletsen en te lachen en zien heel veel.
Kortom we hebben het gewoon gezellig en voor mij is het een leuk dagje uit.

Ook de rit is dit keer weer fijn want vanuit Heerlen moet ie laden in België, Charleroi om precies te zijn.
Met de begrenzing van 85 km per uur gaat het niet zo snel en worden we zowat door iedereen ingehaald maar dat boeit ons niet.
Gerard rijdt relaxed en beheerst.

Waar ik me wel elke keer weer over verbaas zijn de kamikaze chauffeurs op de weg.
Zo hoog en droog zie je natuurlijk alles.
Vanmorgen moest Gerard vol in de remmen omdat er zo'n kamikaze chauffeur in zo'n kleine K** auto vlak voor een afslag van links voor de vrachtwagen naar rechts schoot om de afslag te nemen.
Als Gerard niet zo oplettend was geweest en die auto niet in zijn spiegel had zien aankomen was hij er vol achterop gegaan.
Zo gebeuren er dus veel ongelukken met vrachtwagens waarbij de vrachtwagenchauffeur de schuld krijgt.
Nu weet ik dat er veel mensen zijn die zeggen dat ze altijd zitten te bellen, te appen of koffie aan het zetten zijn ( Ik ook hoor ;-) en dus niet opletten maar het zijn vaker de personen auto's die het veroorzaken door er nog even snel voor langs te willen gaan.
Wat een kamikaze muggen zijn er ook , jezus, het leek alsof het regende op zijn voorruit.

Maar goed, na het laden in Charleroi zijn we een gedeelte in de file terug gereden naar Nederland,  hoe dichter bij de grens,  hoe drukker het werd.
Eenmaal terug moest er nog een pauze gemaakt worden en dat hebben we gedaan tijdens een lunch in Hazeldonk.
Na de lunch zijn we naar Dordrecht gereden om te lossen en daar kon hij gelijk weer terug laden voor Heerlen voor maandag.
Het lossen duurde even en door de zon en de warmte vielen mijn ogen bijna dicht dus toen Gerard buiten bezig was ben ik even op bed gaan liggen voor een powernap.
Het was inmiddels al 16.30 uur en waren al 12 uur onderweg.
Om 18.30 uur waren we thuis en had Gerard er ruim 14 uur en bijna 600 kilometer opzitten.

Deze vaste route zou zijn werkdag verkorten maar dan moet alles wel soepel verlopen.
Er moet geen vriendin mee zijn die elke 100 kilometer moet pitstoppen, er moeten geen kamikaze chauffeurs op de weg zijn, geen files en de juiste laad en los nummers doorgegeven worden. ..
Maar wat was het weer een leuke dag en heb ik ervan genoten.
Na zo'n dag heb ik toch wel veel respect voor hem als mens en als chauffeur.
Thank's Gerard,  dat je me weer een dagje mee wilde hebben. ♥

Mijn meisjes.

Ik heb nu al zo vaak geprobeerd om iets te schrijven over mijn dochter die zwanger is en over dat ik oma ga worden :-)

Vele schrijfsels ben ik begonnen en heb ik weer verwijderd.

Om mijn gedachten op papier zetten en het leesbaar te houden is niet makkelijk zeker niet omdat ik er zoveel over wil vertellen.

Mijn kind moeder, het is best lastig om uit te drukken hoe bijzonder ik dat vind.

Hoe bijzonder ik het vind dat er leven groeit in de buik van het kind wat uit mijn buik gekomen is.

Hoe mooi het is om te zien hoe zij zichzelf ligt te verwonderen over haar kleine wonder als het net geboren op haar borst ligt.

Hoe ze vanaf het eerste moment moeder is.

Hoe ze straalt en zij zichzelf al gelijk geen leven meer zonder haar kind kan indenken.

Hoe bijzonder ik het vind hoe makkelijk het moederzijn haar afgaat en hoeveel ze er van geniet.

De zachtheid in haar gezicht als ze naar haar kind kijkt,

De verandering van toon in haar stem.

De liefde in haar ogen.

Hoe moeiteloos ze alles doet voor haar kind.

Ik vind het allemaal heel bijzonder.

En als ik in mijn hart kijk hoeveel plek dat kleine wonder al heeft ingenomen dan doet de liefde die ik voel voor haar soms pijn.

Mijn "kleine" meisje heeft een klein meisje, ik vind het echt heel bijzonder
en kan mijn geluk niet op  :-) :-)

Zij!

Daar kwam ze aan , het meisje van zijn dromen.
Met wat kleding en een rugzak vol was ze in zijn leven gekomen.

Ze had geen thuis en was onbestuurd.
Haar ellende had veel te lang geduurd.

"Kom maar bij ons" zei zijn moeder loyaal.
"Ja graag" riep ze wandelde  naar binnen en plukte haar kaal.

Ze had geen opleiding, geen werk en geen geld.
Je moet mij helpen schat , jij bent mijn held.

Ze was nog zo jong en leek onbedorven
Van de een naar de ander had ze gezworven.

En toen ineens werd ze zwanger,
Het verhaal wat ik hier op schrijf wordt steeds wranger.

Ze dachten, we kunnen het zelf en gingen uit huis,
Maar met hun financiën was het niet pluis.

De bergen te hoog, kwamen in een dal
Dus gingen ze terug met baby en al.

Zijn moeder ontving ze met open armen
En liet haar hart door de baby verwarmen.

Ze vormden een eenheid, een warm gezin
Maar na een poosje kwam ook hier de klad er weer in.

Ook nu problemen en veel gedoe,
Zijn moeder verdrietig en heel erg moe.

De vele ruzies, het onbegrip en gekat
Ik wil dit niet meer, ik ben het zat

Het spijt me zei ze , jullie moeten gaan
Zoek een leuk huis en een goeie baan.

Zorg goed voor elkaar en leef jullie leven
Met die kleine meid, die jullie is gegeven.

Maar nee dacht zij, ik ga alleen
Regelde een slaapplek en ging meteen.

Zonder afscheid vetrok ze met hun kind,
Zo maar ineens, gone with the wind.

Hij heeft geen rechten, wel plichten zegt de staat
Zij heeft alles waarheen ze ook gaat

Hun kind is haar wapen, die geeft haar macht
Haar kunnen zien is waar hij op wacht

Ook mijn hart is gebroken, dit doet zeer
Tante landa ben ik, dat riep ze blij, keer op keer,

Tante landa, ikke ook auto rijden, ikke jou mee, 
Zo'n lieve meid, zeg dan maar eens nee

Met haar vragende ogen keek ze me dan aan
En nu is ze met haar moeder uit ons leven gegaan.

Hoe het verder gaat lopen weet ik nog niet
Ik weet alleen, dit doet ons verdriet.