Ik mis hem, de man die mij gelukkig maakte.
De man met wie ik oud wilde worden.
Wat ik zo raar vind aan liefde is dat het je overkomt, zijn hoogtepunt bereikt en dan toch weer wegzakt.
Wegzakt in iets wat er voor zorgt dat je er toch voor kiest de relatie te beëindigen.
Je weet dat het niets met "niet houden van" te maken heeft, want dat ik van hem hou is me wel duidelijk.
Hij voelde vertrouwd, eigen, de schaamte voorbij.
We konden het heel goed vinden samen, hadden veel lol.
Voelden ons goed met en bij elkaar, en dan toch de beslissing om niet meer verder te gaan in een relatie.
Ik snap het nog steeds niet en zal het waarschijnlijk ook nooit snappen.
Ik mis hem :-(
