En wéér.....

Vanmorgen zijn we weer bij zijn vrouw in het verzorgingstehuis geweest.

Inmiddels is ze naar het nieuwe gedeelte verhuist en heeft ze een prachtkamer met schitterend uitzicht op de tuin.  
Het enige wat ze niet heeft is aanspraak.

Ze zit in een groep met bewoners die al zo ver heen zijn dat ze bijna geen contact meer maken.
Dus ze voelt zich nog eenzamer dan ze al was en dat merken we gelijk als we binnenkomen.
Ze is boos en zo kijkt ze ook en als haar man naast haar staat valt ze snikkend tegen hem aan en pakt ze zijn arm. 
"Ik wil naar huis" snikt ze en
Ik zie de wanhoop in zijn ogen als hij richting de verzorgende kijkt.
Hij wrijft al sussend over haar rug en als ze wat gekalmeerd is verteld hij dat haar zus sinds kort ook in hetzelfde tehuis zit.
Zijn vrouw knikt en zegt dat ze gisteren al bij haar zus is geweest en vraagt er gelijk achteraan, kunnen we straks ook naar haar toe?
Dat lijkt hem een goed plan.

Als we de huiskamer van haar zus binnenkomen zitten de bewoners rond de grote tafel.
Een gezellige Surinaamse dame verwelkomt ons en zegt dat ze net bezig is met fruit.
We pakken een stoel en vullen de lege plekken op aan tafel.
Ik zit naast een dame die gevoerd moet worden en lief naar  me lacht als ik haar begroet.

Voor de rest zijn de bewoners redelijk aanspreekbaar dus is er ook nog een soort van een gesprek.

Naast haar zus die wat verdwaasd om zich heen kijkt zit een man.
Blijkbaar is hij helemaal in de ban van haar want hij zit schuin naar haar toe en kijkt haar strak aan.
Af en toe praat hij zacht tegen haar en ze kijkt hem dan aan alsof ze niet begrijpt wat hij zegt.

Als de gezellige Surinaamse dame vraagt of de zussen wat dichter bij elkaar willen zitten doen wij een soort stoelendans en staat ook hij op.

Hij pakt zijn stoel en gaat weer dicht in de buurt of beter gezegd naast haar zus zitten.
We aanschouwen wat er gebeurt en de Surinaamse dame zegt lachend dat er een romance aan het ontstaan is.

Als we er achter komen dat hij van Italiaanse afkomst is en Giovanni heet snappen we ook waarom ze hem zo onbegrijpelijk aankijkt als hij tegen haar praat. 

Hij praat Nederlands maar dan met een Italiaanse tongval en heel zacht. 

Intussen hebben wij met zijn allen de grootste lol want mijn blikken, zo van lekkere chick hè? naar haar zus en Giovanni laten haar en haar zus schaterlachen. Haar zus kijkt me dan aan met zo'n blik van, wat moet ik er mee en ik werp er weer zo'n scheve blik tegenaan. Grote lol dus. 

Ook voor de rest van de bewoners want die kijken natuurlijk allemaal hun kant op.

De Surinaamse dame zet ondertussen wat gezellige oud Hollandse muziek op en kletst wat met ons. Ik zie de bewoners genieten.

Als de lunch bijna geserveerd wordt gaan we met haar terug naar haar eigen huiskamer waar de stilte heerst en het ongezellig is aan tafel.
De dame (lieve meid overigens) die daar de boel verzorgt verteld dat ze goed begrijpt waarom ze zich zo verdrietig voelt en geeft aan dat het voor haar ook niet zo gezellig is in de groep. De groep is erg gesloten zegt ze. 

Ik zeg dat het fijn zou zijn voor haar als de zussen samen zouden zitten maar daar heb ik niets over te zeggen.
Alhoewel ze daar inmiddels denken dat ik een kind van hun ben want bij het afscheid noemde de ze hem, mijn vader 😁

Maar goed, ik hoop voor haar dat ze snel wat meer plezier gaat hebben daar want ik zie haar zienderogen achteruit gaan.

En wat ik ook hoop is dat Giovanni haar zus kan loslaten want toen we weg liepen en haar gedag zeiden, zei haar zus zacht, "kunnen jullie hem (wijst met haar hoofd zijn kant op) meenemen"?

De wet van Focus.

Zo noemde ze het, de Coach die ik laatst sprak omdat ik het even niet meer zag zitten.
De wet van Focus.

Ik had haar namelijk verteld over de breuk met "mijn lief" en hoe moeilijk ik het vond om te begrijpen wat er nou precies gebeurt was en om het een plekje te geven..

Ik vertelde haar ook over de toevalligheden die ik vanaf dat moment ervoer.

De dag na onze breuk zag ik voor het eerst op een muurtje langs het water waar ik op uitkijk, heel groot,....IK HOU VAN JOU.... staan, ik keek voor die tijd regelmatig die kant uit maar had het werkelijk nog nooit eerder zien staan.

Diezelfde middag kreeg ik een appje van een spiritueel vriendin van mij.
Het was zo'n doorstuur appje over Engelen die bij me zijn en dat ze me zouden steunen.
Ook zouden ze over mij waken, als ik ze nodig had hoefde ik ze alleen maar aan te roepen.
Zo ontzettend lief en zo toevallig.
Zij wist niets van onze breuk.
Die dag kwam dat appje voor mij precies op het juiste moment.

De volgende dag had ik beloofd mijn moeder naar het Astmacentrum in Hilversum te brengen.
Ze zou daar 10 weken verblijven.
Er was voor de nieuwe cliënten  die ochtend een kennismaking/ introductie en daarna konden we blijven lunchen.
Na haar kamer in orde gemaakt te hebben namen we plaats aan één van de gedekte tafels in een nog lege lunchroom.
Al snel kwam er een dame bij ons aan tafel zitten en na elkaar te hebben voorgesteld raakten we in gesprek.
Toen ik haar vroeg waar ze vandaan kwam zei ze uit ...... en noemde de plaats van "mijn lief", ken je die plaats? Ik woon vlak bij het politiebureau.
Dat politiebureau is dus aan de andere kant van het spoor waar hij woont.

Even later kwam er een man binnenlopen en hij stak zijn hand uit om zich voor te stellen en daarbij noemde hij zijn naam, dezelfde naam als "mijn lief" 😢
Ik slikte mijn tranen weg en lachtte naar hem maar toen ik na de lunch afscheid had genomen van mijn moeder heb ik de hele weg naar huis zitten janken.

Een dag later toen ik op de fiets naar mijn dinsdagochtend afspraak ging lag er een bos bloemen bij mijn schuur.
Nu komen daar verder geen mensen dus vond het wat raar.
Ik legde de bloemen aan de kant met de gedachte dat ze misschien van iemand waren en nog gepakt zouden worden.
Toen ik een paar uur later thuis kwam lagen ze nog steeds op de zelfde plek voor mijn schuur en bedacht me dat ze dan voor mij zijn.
Ik heb ze meegenomen en in een vaas gezet. Ze waren prachtig 😀

De daarop volgende dagen kreeg ik op mijn werk alleen maar klanten uit zijn woonplaats, of met de naam van hem of van één zijn kinderen.

Op een dag stond ik bij de ingang van mijn werk toen er een vrouw binnenkwam.
Ze keek me doordringend aan en vroeg,.... jij bent toch Jolanda, de vriendin van, en noemde daarbij de naam van "mijn lief".
Ja, ik ben Jolanda antwoordde ik , waarop ze me terwijl ze de roltrap opstapte vertelde dat ze een kennis is van hem.
Ik herkende haar niet maar riep haar glimlachend na dat als ze hem zag de groeten moest doen. 😕

Verder zie ik alleen maar dubbele getallen zoals, 21:21- 12:12- 01:01- 22:22
Deze dubbele getallen worden Engelen getallen genoemd.
Dus toch weer die Engelen, het is echt bizar hoe vaak ik ze zie.

Ook hoor ik steeds als ik mijn auto start een nummer op de radio waar wij vaak naar luisterde of die een hit was, dus veel gedraaid werd in onze tijd samen.

En van de week stuurde een vriendin aan wie ik verteld had dat ik voor een andere auto moest kijken een aantal foto's op.
Haar zoon had alvast even voor me gekeken bij een garage.
Toen ik de foto's aan het bekijken was en eens goed keek bij welke garage de auto's stonden zag ik de achternaam van "mijn lief" staan.
HOE BIZAR........

Ik ben toch wel heel benieuwd wat hier de bedoeling van is, van die, DE WET VAN FOCUS.

Nieuw leven

Zo, ik heb mijn blog even opgeruimd.
Oude deprimerende shit eruit en hoppa leuke nieuwe berichten er in.
Tenslotte is het leven veel te leuk.

Als ik vanuit mijn bed naar buiten kijk en zie dat er aan die kale bomen weer mooi groen blad zit, de zon schijnt en de wereld weer in beweging is dan kun je niet meer dan genieten.
Genieten van het leven met mensen waarmee mooie nieuwe herinneringen gemaakt kunnen worden.

Ik blijf het altijd bijzonder vinden dat als je ergens een deur dicht gooit er elders ramen en deuren open gaan en er nieuwe contacten onstaan. 

Met de mensen die ik al om mij heen heb is het contact alleen maar intenser geworden.

Liefdevolle en gezellige berichten krijg ik van ze waar ik vrolijk van word.

Maar waar ik elke dag meer dan vrolijk van word is mijn allerkleinste liefde, mijn kleine kleinkind. 

Zij is buiten mijn kinderen om mijn grootste geluk ❤

Wat ze ook doet, wat ze zegt, hoe ze me aankijkt, knuffelt en van me weg loopt, het maakt me blij en ik geniet elke dag meer van haar. 

Ik kan best zeggen dat ik een gezegend mens ben en dat ik ontzettend genoten heb van alles wat ik heb meegemaakt afgelopen jaren en ik ben dankbaar wat ik daar van heb geleerd.

De meest wijze les....   (dat wist ik natuurlijk al, maar ik luister niet altijd naar mezelf)

Altijd luisteren naar je hart. 

Dat is tot nu toe voor mij de beste graadmeter geweest.

Voelt het niet goed, dan niet doen.

Niet blijven hangen in iets wat niet werkt en ga vooral jezelf niet voorbij.   

Sinds ik daar naar luister voel ik mijn hart weer stromen en mijn ogen glanzen meer dan ooit tevoren.

Het leven is goed 😊

Zorgcentrum

Daar zit ze, in een grote stoel in een soort van huiskamer voor de tv. 
Ze staart wat voor zich uit maar haar hoofd draait naar de deur als ze merkt dat er iemand aan komt, het lijkt net alsof ze wacht.
Haar ogen krijgen glans en haar gezicht begint te stralen, haar hand gaat omhoog en ze zwaait naar ons.
Ik heb het over de dame waar ik elke Dinsdagochtend gezellig langs ga.
Sinds kort zit ze in een zorgcentrum voor mensen met Alzheimer.

Een paar weken geleden belde ze me in paniek op ( mijn telefoonnummer was de eerste die ze zag ) dat haar man boven aan de trap lag, bewusteloos .

Die dag zou ze eigenlijk naar de dagopvang gaan maar ze was met geen stok de bus in te krijgen, hoorde ik van haar schoondochter, alsof ze wist dat er iets zou gebeuren.

Haar man werd naar het ziekenhuis gebracht en zou daar nog wel even blijven.

Aangezien zij niet alleen thuis kon blijven is ze met spoed naar het zorgcentrum verhuist.

Geheel onverwacht en eigenlijk veel te snel voor haar.

Gelukkig dat er ruimte was en goed dat ze er zijn hoor maar jeetje, wat een troosteloze toestanden daar.

De eerste keer dat ik met haar man mee ging om haar te bezoeken zaten er van de 10 bewoners ongeveer 5 apathisch/slapend in een (rol)stoel rond de tafel.
Ik persoonlijk vind haar nog "te goed" om daar tussen te zitten en volgens mij vindt ze dat zelf ook.

Gelukkig voor haar gaat dat binnenkort veranderen.
Eind mei is de nieuwe vleugel in het zorgcentrum klaar en verhuist ze naar het nieuwe gedeelte met minder, mindere bewoners.

Maar goed, op het moment dat ze ons ziet lacht ze even maar al vrij snel draait ze haar hoofd weer weg, ik zie tranen in haar ogen.
Mijn hart draait om en als ik haar glimlachend begroet kijkt ze me heel verdrietig aan en zegt ze dat ze mee wilt,  naar huis.
Ze mist haar man en wilt bij hem zijn.

Afgelopen Februari waren ze 60 jaar getrouwd en nu zit ze zonder hem in een vreemd huis met mensen die ze allemaal wel "ergens" van kent (denkt ze) en slaapt ze zonder hem in een smal en vreemd bed.
Ze voelt zich eenzaam en verdrietig.

Wij, haar man en ik nemen haar mee naar het restaurant beneden en bestellen een kop koffie en een broodje.
We kletsen over van alles en nog wat, ik lees wat voor, laat wat foto's zien van Sophie, haar man plaagt haar wat en zo proberen we de sfeer zo luchtig mogelijk te houden.

Want op het moment dat er een stilte valt ,kijkt ze naar haar man, slaakt ze een diepe zucht, beginnen haar lippen te trillen en wellen de tranen in haar ogen op.

Als we ons broodje op hebben gaan we naar buiten, even wandelen in de tuin.

Daar op een bankje maak ik wat foto's van haar en haar man en zal ik haar geven zodat ze er vaak naar kan kijken.

Nadat we nog wat van het weer en het buiten zijn hebben genoten brengt haar man haar rond half twee weer naar boven

Ik blijf beneden op hem wachten en terwijl ik wacht denk ik aan haar verdriet.
Ik die mijn lief na ruim 4 jaar al vreselijk mis, hoe moet dat dan zijn na 60 jaar.
Ik kan me haar verdriet zo goed voorstellen.

Dat zei ik tegen haar, en ook dat ze tijd nodig heeft om te wennen en dat haar man zo vaak hij kan naar haar toe komt.
En dat weet ze ook allemaal wel maar hij is er altijd maar zo kort snikt ze dan en ik kan haar alleen maar liefdevol aankijken en hopen dat ze dit verdriet weer snel vergeet.

Boterbloem

Deze prachtige boterbloem staat in een veld vol boterbloemen te stralen in de zon en te dansen de wind.
Zomaar, ergens aan de waterkant.
Veel mensen lopen eraan voorbij en maar een enkeling ziet de schoonheid.

Zo is het leven.