Het boek, honderd jaar eenzaamheid van Gabriël Garcia Marquez.
Dat boek heb ik ooit, heel lang geleden gelezen en vannacht moest ik daaraan denken.
En waarom nu juist aan dat boek?
Omdat het in dat boek allemaal draait om één familie uit een klein dorpje ergens in Zuid-Amerika.
Je volgt in dat boek die familie in de hoedanigheid en omstandigheid waarin ze op dat moment leven, de dingen die ze mee maken, de evolutie etc.
De hele essentie van dat boek is dat alles zich in die honderd jaar herhaald.
Dat begrijp je pas als je de helft gelezen hebt.
En zo is het leven nog steeds.
Nu hier en eigenlijk overal.
Als je over de helft bent van je leven zie je dat alles zich weer herhaalt, zeker als je kinderen hebt.
Je kind valt en staat op.
Je kind is klaar met school,
Je kind begint aan een carrière,
Je kind en relaties,
Je kind krijgt een kind, en dat kind, of die kinderen maken als het goed is ook al deze dingen weer mee.
Ik zie veel dingen bij mijn kinderen terug die ik van mezelf herken.
Ze zijn voor mij echte spiegels.
Ik zie hoe ze omgaan met het leven, hun werk, en hoe ze zijn in hun relaties.
Het zijn eigenlijk kleine (nou ja, kleine, ze zijn beide volwassen) kopieën van mij en hun vader en heel eerlijk.... Ik kan er niet altijd om lachen.
En niet omdat zij zijn wie zij zijn maar meer om wat ik heb laten zien wie ik ben.
Omdat ik ze dezelfde dingen zie doen die ik doe of gedaan heb.
Soms hoor ik ze opmerkingen maken en dingen zeggen die ik gezegd zou kunnen hebben en zoals ik al eerder schreef, ik kan er niet altijd om lachen.
Ik denk dat ik nog wel even tijd heb om mezelf en hoe ik in het leven sta te veranderen en ga ervan uit dat ik niet verzand in honderd jaar eenzaamheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten