Sophie, kind van mijn kind ❤

Ga je met oma mee?
Ja zegt ze.
Ze staat al bij de deur om met me mee te gaan.
Haar moeder pakt haar spulletjes en krijgt nog net een kus.

Aan mijn hand loopt ze mee naar de auto en roept nog snel, daaagg mamaaaaaa.
Ik open het portier en til haar in de autostoel.
Als ik de gordels strakker trek kijkt ze me blij aan.
Gezellig hé zeg ik, waarop ze lieflijk Jaaaaa antwoord.
Ik loop naar de bestuurders kant en zeg mijn dochter gedag, ook Sophie zwaait en roept weer daaggg mamaaaa.
Ik start mijn auto en hoor haar Toet toet zeggen.
Ja zeg ik, oma's toet toet hé!
We rijden de straat uit en ik vraag haar of ze wil zingen, dat wil ze wel en als ik vraag, in de maneschijn zegt ze ja.
Ik begin te zingen en doe met mijn rechterarm de bewegingen die erbij horen.
In de maneschijn, in de maneschijn, klom ik op een trapje naar het raam kozijn.
In mijn binnenspiegel zie ik haar meedoen en hoor haar nanaanaaanaaa zingen.
Als we bij de schoenenpoetser die duizendpoot is aankomen kijk ik weer in mijn binnenspiegel en zie dat die beweging lastig is.
Moet ik nou mijn linkerhand open doen en mijn rechtervuist eroverheen wrijven of toch andersom?
Of moet het met twee vuisten?
Ik zie haar alledrie de bewegingen maken en als ze in de gaten heeft dat we langs het werk van haar vader rijden begint ze Daag papaaa te roepen Daag papaaa
Ook ik doe mee en zeg er nog, lekker werken bij.

Als we daar voorbij zijn, zijn we even stil.
Dan ineens hoor ik haar "tut" zeggen.
Ze wilt haar speen, maar die zit in de tas en aangezien we op de snelweg zitten en ik niet in de tas wil zoeken zeg ik dat ik die straks voor haar pak.
Ze zegt nog eens tut? En ik probeer haar af te leiden door te vragen of ze Oma wil zeggen.
Sophie, zeg eens Oma.... Papa
Neee, Oma... papa
Neee Sophie OMA ... en hoe harder ik het zeg hoe leuker zij het vind om iets anders te zeggen.
OMA zeg ik weer... Mamaaa roept ze en ik begin haar met 1 hand te kriebelen op haar buik.
( lang leve een automaat )
Ze schatert het uit en mijn OMA en haar PAPA/MAMA galmen steeds harder in de auto.
Ze vertikt het en ik vind het wel grappig.
Ondertussen rijd ik de snelweg af richting mijn huis en daar aangekomen zet ik de auto uit en maak haar gordel los.
Ik stap uit de auto en open het portier aan haar kant om haar van de autostoel af te helpen.
Dan wringt ze zich tussen de stoelen door en gaat op de bestuurders plek zitten, ze kijkt me ondeugend en tegelijkertijd trots aan en pakt met beide handjes het stuur vast.
Ze draait aan alles wat kan draaien, trekt aan alles waar ze aan kan trekken en als ik zeg, ga je mee, pakt ze na nog een ruk aan mijn ruitenwisser te geven mijn hand en stapt uit de auto.
Samen lopen we naar de voordeur en voordat ik de deur open heb kijkt ze al of Betty de hond er is.
Daar loopt ze overigens zo aan voorbij want als ze de woonkamer in loopt, kijkt ze even om de hoek, loopt vervolgens terug naar de trap en roept Toutteee.... Ze bedoelt Wouter, haar leuke gezellige lieve oom, die altijd zo gek doet met haar.
Als ook hij nog thuis is, is voor haar het feest compleet en genieten we alledrie van een gezellig samenzijn.
We love her, onze zomerdag, onze zonnestraal ❤❤❤ en genieten van wie ze nu al is, Het kind van mijn kind.

Alzheimer

"Waar heeft u dan last van" vroeg ik aan de dame waar ik regelmatig langs ga.
Nou antwoorde ze,  ik vergeet nogal veel.
Ik weer, Ja, dat doe ik ook, we vergeten toch allemaal wel eens wat en u bent 83 jaar, dan mag u toch ook dingen vergeten!
Waar heeft u dan nog meer last van?
Pff zei ze, ehh, ik sla dingen niet meer op, als ik iets gelezen heb dan weet ik eigenlijk niet meer dat ik het gelezen heb of waar het over gaat.
Oh jee, zeg ik, dat heb ik ook :-( ( hetzelfde met films, ja schat, hoor ik mijn lief zeggen, die film hebben we samen gekeken)
Wat nog meer? vroeg ik.
Nou zei ze, Ik loop naar boven en weet niet meer waarom ik naar boven loop en oh ja ze, haar man en kinderen, zeggen dat ik dingen meerdere keren vertel.
Dat was mij dus ook al opgevallen maar hey.....
Elke keer als ze me iets dubbel vertelt geef ik gewoon weer antwoord alsof ik het voor het eerst hoor.
Ik vertel de dingen ook weleens twee keer, of stel een vraag twee keer, ( ja mam, dat heb je net ook al gevraagd ).
Naarmate ze me uitlegd waarom ze de diagnose Alzheimer gesteld hebben begin ik me toch wel zorgen te maken.
Want ik herken me er zelf in.
De dingen die ze opnoemt heb ik ook.
Niet meer op woorden kunnen komen,
Klanten waar ik toch vaak langere tijd en soms meerdere keren contact mee heb niet meer herkennen.
Namen van mensen kwijt zijn of nog erger, een andere naam noemen oefff.
Soms word ik s`ochtends wakker en moet ik echt goed nadenken welke dag het is en of ik moet werken en dan moet ik in mijn agenda even checken welk tijdstip.
Vriendinnen die ik beloof te bellen of te appen vragen na een aantal dagen of ik ze soms vergeten ben, JA DUS, Sorry....
Laatst vond ik een zak sla in mijn vriezer.
Of die keer dat ik met mijn dochter aan het bellen was en tegen haar zei toen ik aan mijn kontzak voelde waar hij altijd inzit als ik aan het werk ben,
Shit, ik ben mijn telefoon vergeten.....
Mijn bril die ik gewoon op mijn neus heb zitten en loop te zoeken :-)
En zo zijn er eigenlijk nog meer voorbeelden op te noemen.
Hoe vaak ik de laatste tijd niet van mijn lief te horen krijg als ik ergens over begin, Dat heb ik je gisteren al verteld, je moet luisteren...... En dan vooral zo`n handgebaar erbij.

Hebben jullie het ook weleens dat als iemand je iets vertelt, je luistert maar ondertussen met iets anders bezig bent in je hoofd, of inmiddels al weer een andere vraag hebt of gewoon ergens anders bent met je gedachten?
Ik wel.
En dat heeft helemaal niets te maken met desinteresse ofzo maar toch.

Maar goed, naar aanleiding van haar diagnose ben ik s`avonds gaan zoeken op internet en daar stuitte ik op de site van de Alzheimer stichting op een test.
Ik dacht, die ga ik doen. Score was, niet schrikken, 62% vergeetachtigheid.
Er stond bij dat ik gezien mijn leeftijd (52 nu) geen Alzheimer kan hebben maar een bezoek aan de huisarts aan te raden is.
Ik denk dat ik dat maar eens ga doen of beter nog, de afspraak staat.

Die dame waar ik over schrijf doet het nog steeds hartstikke goed, althans, de keren dat ik haar zie.
Haar man (85 jaar) kent haar natuurlijk beter en vind het best lastig dat zijn energieke slimme vrouw zo aftakeld.
Ze heeft nu vaak nergens geen zin in, ze zegt zelf dan dat ze niet vooruit te branden is en vraagt de lieve heer om een beetje energie.
Soms is ze druk met niets doen, soms doet ze van alles tegelijk.
Soms zit ze voor de tv en zit ze wezenloos voor zich uit te staren, soms geinteresseerd het nieuws te volgen en soms kijkt ze Calimero.
Soms is ze verdrietig over het feit dat ze niets onthoudt of nergens meer controle over heeft want zegt ze, haar man en kinderen laten haar niets meer doen, ze mag bijvoorbeeld geen geld meer pinnen terwijl zij altijd de administratie deed.
Soms loopt ze te mopperen en soms is ze vrolijk en loopt ze haar man te plagen.
Het is een onomkeerbaar proces.
Ik heb al een tweetal soort van dagboeken over Alzheimer gelezen en als ik die boeken mag geloven is het een langzaam proces dus ik hoop haar nog lang mee te mogen maken in goede geestelijke gezondheid.
Die lieve 83 jarige dame.

Brief aan Sylvana

Hey Syl,

Ik weet dat je dit niet kan lezen en ik ga hem ook niet versturen want ik zou niet weten waarheen.
Of zal ik net als in dat liedje aan een vlieger?

Toen ik 5 jaar geleden je moeder belde om te vragen waar ze was kon ik niet vermoeden dat ik een antwoord als dit zou krijgen.
In het ziekenhuis...... er is iets met Syl...... gaat niet goed...... ze zeggen hersendood.
Ik hoorde de paniek in haar stem en ben linea recta naar het ziekenhuis gereden.
Toen ik daar aankwam trof ik een en al verdriet aan.
Jij lag in een groot bed aangesloten aan allemaal apparaten.
Ik ben nog even bij je geweest om je hand vast te houden en naar je vader te luisteren die intens verdrietig was en niet kon geloven dat dit daadwerkelijk gebeurde.
Zijn kleine meisje aan zoveel apparaten, zijn kleine meisje die het waarschijnlijk niet zou gaan redden.
De artsen wilden nog wat onderzoeken doen om vast te stellen of je zoals ze al vermoedden hersendood was.
Inmiddels waren ook je familie en je vriendje gearriveerd en iedereen was in shock.
Hoe was het toch mogelijk dat zo`n lieve meid als jij in deze nare toestand terecht gekomen was.
Wat in hemelsnaam was er gebeurt?
Je vriendinnen kwamen ook nog langs en die hebben allemaal om je bed heen gestaan om jou een laatste" koes" te geven zoals jullie het noemden.
Ik denk dat je hun aanwezigheid en liefde gevoeld moet hebben.

Na het gesprek met de artsen kwam je moeder de gang in lopen, ze schudde haar hoofd en viel net als in een film op haar knieën op de grond.
Ik zie haar nog gaan, ik ben op mijn knieën voor haar gaan zitten en heb haar vastgepakt.
We hebben denk ik een half uur zo gezeten, wat een intens verdriet.
 Als ik er nu nog aan denk krijg ik nog kippenvel.

De volgende dag hebben de artsen in goed overleg met je ouders 5 organen gedoneerd wat ik ongelooflijk nobel van je ouders vond en nog steeds vind,
Jij hebt met jouw overlijden het leven gered van 5 andere mensen, wat een offer.
De vraag om in je kind te snijden na het overlijden moet je ook maar kunnen beantwoorden.
Jij had je aangemeld voor donor wat de beslissing voor je ouders iets makkelijker maakte.
Uiteindelijk was het je eigen wens hoe moeilijk ook.

De hele week is je moeder toen bij mij geweest,
Wouter was net daarvoor op weg naar zijn vakantieadres en ik had bijna vakantie dus ik kon er zijn voor haar in die vreselijke tijd.
Ik was bij de gesprekken met de begrafenisondernemer, ik zorgde ervoor dat ze daar kwam waar ze wilde zijn, zette koffie als er iemand langs kwam, zorgde dat ze te eten kreeg en dat ze goed sliep wat bijna niet mogelijk was.
Mensen gaven mij wel eens een compliment voor wat ik deed maar voor mij was het niet meer dan normaal om er voor je moeder te zijn.

Op de dag van de herdenking was het zo druk bij de begraafplaats dat niet iedereen kon zitten.
Al je familie, vrienden, collega`s en kennissen waren er.
Je moeder was al eerder naar je toe gegaan om je mascara bij te werken en je lippen te stiften, ook je haar moest nog gekamd worden..
Dat was het enige wat ze nog voor je kon doen zei ze.
De herdenkingsdienst was mooi, warm en liefdevol.
Je ouders hadden prachtige, leuke en ontroerende foto`s uitgezocht en er werden mooie woorden gesproken.
Hetzelfde gebeurde er de volgende dag tijdens de begrafenis.
Overvolle kerk en begraafplaats, er leek maar geen einde aan de rij voor je graf te komen.
Heel veel bloemen stonden er ook,
Overal witte rozen, dat had je blijkbaar ooit eens ergens opgeschreven, dat je witte rozen wilde als je dood zou gaan.

Trouwens Syl, na de herdenking waren we uitgenodigd op je werk om nog even na te praten en wat te drinken met de familie.
Ooit was dat ook mijn werk zoals je weet en ik had nog iets van ze te goed dus hebben we van dat aanbod dankbaar gebruik gemaakt ;-)
Ik denk dat zij er niet zo blij mee waren dat ik er ook bij was ;-)
Nu waren ze sowieso niet blij want jij was er niet meer.
Ze hadden wel een mooi gedenkplekje voor je collega`s gecreëerd.

Nu zijn we alweer 5 jaar verder en je moeder doet het "fantastisch".
De opleiding voor kraamverzorgende heeft ze nog afgemaakt maar is er daarna mee gestopt,
Want zei ze, hoe kun je nou helpen kinderen op de wereld te zetten als je eigen kind niet meer leeft.
Je moeder heeft het heel zwaar gehad en ik weet dat je trots op haar zou zijn.
Dat je trots op haar zou zijn omdat ze het met hulp van verschillende mensen maar vooral ook met de steun van jouw vriendinnen aardig heeft gered.
Ze leeft weer ondanks die knagende pijn en het feit dat ze je elke dag mist.
Zeker nu ze ziet dat enkele van jouw vriendinnen gaan trouwen en kinderen krijgen en dat haar vriendinnen waaronder ikzelf oma worden of geworden zijn.

Jouw leven is 5 jaar geleden gestopt maar je blijft in ieders gedachte voortbestaan.

Zoals ze in de lotgenoten groep toen zeiden, OPDAT ZE NIET VERGETEN ZULLEN WORDEN en Syl, dat wordt je niet.

Dikke kus meid en wie weet tot ooit.

Pokémon Go Hype

Geweldig die Pokémon Go App.

Overal op straat zie je mensen op hun mobiel of om zich heen kijken op zoek naar beestjes die alleen te zien zijn als je de app gedownload hebt.
Levensgevaarlijk vind ik het want fietsen of auto rijden met je mobiel in je hand is niet zo safe. 

Ik lees ook wel fijne berichten over oudere mensen die gered werden omdat er jongens op zoek waren naar Pokémon.

Of dat verhaal van dat jongetje die een Pikachu op het graf van zijn overleden broertje zag staan.

Dat vind ik mooi om te lezen.

Iedereen kent wel iemand die het spel speelt.
Mijn zusje speelt het bijvoorbeeld ook.
Die speelt het zegt ze om aan haar beweging te komen.
Zo zet ze toch haar dagelijkse hoeveelheid stappen.
Ze doet wel haar oortjes in want dan is het net of ze muziek luistert want stel je voor dat ze denken dat ik het spel speel zei ze lachend.

Op mijn werk vinden ze het raar als ik zeg dat ik eigenlijk ook het spel wil downloaden.
Jij? Ja ik, ik ben opgegroeid met Pokémon.
Toen mijn zoon klein was speelden we het op de Gameboy, eerst op de gewone daarna op de Gameboy color
Hij speelde het en ik moest de lastige dingen oplossen.  

Uiteindelijk kocht i kzelf ook een spel en zaten we het gezellig samen te spelen.
Ondertussen keken we naar alle afleveringen van Pokemon op tv want zo leerden we welke Pokémon wat deed.
En natuurlijk Pokémon plaatjes sparen, geloof me, dat heeft een partij geld gekost.
Ik heb de boeken nog ergens liggen, zouden de plaatjes nu nog meer waard zijn?
Ik ben heel benieuwd

.

Maar goed, even terug komend op de Pokémon Go app.

Mijn zoon vertelde dat hij toen hij laatst om 4:00 s'nachts onderweg was naar huis werd geroepen door een paar jongens die hij kende.
Ze waren op zoek naar Pokémon. OM 4:00 S'NACHTS.
Hij is even met ze mee gelopen ondanks het feit dat hij het spel niet speelt en heeft daarna nog samen met die jongens een drankje gedronken in een kroeg in de buurt. Geweldig toch.

Op mijn werk hebben we een soort Facebook voor medewerkers, 

Puur werk gerelateerd en daar in werd een suggestie gedaan om binnen het bedrijf iets met Pokémon te doen.

Daar kwamen natuurlijk allerlei ideeën op en opmerkingen over en zo ondertussen is het een ,"ik heb "deze" pokemon "daar" gezien"  bericht geworden.
Collega's van wie je het niet verwacht spelen het spel en zitten tijdens de lunch te Pokémonnen.
Het schijnt ook dat je overal binnen het bedrijf Pokémons kunt vinden.
Ook onze klanten weten ze te vinden, het is zelfs zo erg dat er briefjes op de deuren gehangen moeten worden om de klanten tegen te houden.
Want geloof me, als je er één ziet moet je hem vangen ook maakt niet uit waar.
Op dat briefje staat; dat alleen "onze" medewerkers achter deze deur Pokémon mogen vangen.

Ik had het spel van de week ook gedownload om eens te zien wat het nou precies is en na het 2 dagen geprobeerd te hebben heb ik het weer verwijderd.
Het blijft toch raar om ergens naar toe te moeten lopen om een rare vogel of een spartelende vis te vangen in een bal.
Die ballen moet je dan weer bij een Pokémon stop halen en ik zag dat er één bij de trambaan bij mij om de hoek is, zie je me gaan??
Ik dus niet. 

Ik denk dat er in dit spel heel veel tijd gaat zitten en die tijd wil ik er niet aan besteden.
Er zijn leukere dingen in mijn leven dan Pokémon, of zal ik er te oud voor zijn  of te lui :-)

In ieder geval vind ik het wel een super uitvinding en degene die dit op deze manier bedacht heeft is geniaal.

Ik wens iedereen die dit leest veel plezier en vooral succes met zoeken.

Vloggen

Een tijdje geleden toen ik ziek was lag ik in bed Vlogs op YouTube te bekijken van Sanny zoekt geluk.
1, omdat ik nieuwsgierig was en
2, omdat haar onderwerpen mij wel aanspraken.
Sanny is lekker nuchter, spiritueel doet aan yoga en meditatie en is op zoek naar iets wat eigenlijk iedereen zoekt, Geluk.

Dat doet ze op een lekkere spontane manier waarin ze ook haar gevoelige en kwetsbare kant durft te laten zien.
Ik vind haar altijd zo inspirerend en geniet elke keer weer van haar wekelijkse berichten op YouTube. Toen ik in de loop van de tijd zowat alle Vlogs van haar had bekeken kwam ik uiteindelijk ook bij andere Vloggers terecht en raakte ik steeds meer geïnteresseerd in het "vloggen".

Ik was eigenlijk zo geïnteresseerd dat ik samen met mijn zoon ben gaan kijken voor een vlogcamera in de "Ik ben toch niet gek" winkel. 
De jongedame aldaar wilde me natuurlijk heel graag de Canon G7x camera verkopen (Mevrouw, hij is nu in de aanbieding), maar ik vond hem voor het leuke toch iets te duur.
"Het kan toch ook met je telefoon" zei mijn lief later toen ik het hem vertelde en natuurlijk, hij had gelijk maar toch, het is anders.

Toen ik een paar dagen later aan een aantal collega's tijdens onze pauze vertelde van mijn vlog plannen en dat ik voor een camera had gekeken werden ze heel enthousiast.
Jaaaaaaaa Jo, moet je doen, ik ga je volgen en zullen we een crowdfunding doen voor je camera,  ik geef je wel geld en toen we begonnen over wat, waar en hoe hadden we zo op de vroege morgen al de grootste lol.
De collega's waar ik op dat moment mee zat zouden zich allemaal abonneren op mijn youtube kanaal zeiden ze.

Er werd van alles verzonnen, ik had iemand nodig die de Marketing zou doen, een Editor moest er komen want ik, oudje, had wel hulp nodig bij het editen.
Zelfs de naam hadden we al bedacht, die komt voort uit het feit dat ik eigenlijk altijd roep dat ik in gedachten nog 18 ben, echt alleen in gedachten dan hé ;-)

Elke keer als ik langs één van mijn collega's liep of ze tegenkwam in ons bedrijfsrestaurant begonnen ze er weer over en hoe meer we het erover hadden hoe meer zin ik kreeg om het ook daadwerkelijk te gaan doen. 

Mijn positieve gevoel voor die prachtige camera en voor alle andere ideeën werden steeds sterker.

Het heeft ook wel iets, Vloggen.
Net als met deze blogs.
Je schrijft iets voor jezelf op maar weet ook dat er vreemde mensen zijn die dit lezen.
Soms is het heel persoonlijk, zwaar zelfs en soms is het weer luchtig.

Waarom ik toen mijn blogs ben gaan delen weet ik niet, maar ik hoopte er toen iets mee te kunnen doen. 

Misschien kan ik iemand wel troosten met mijn woorden of net als Sanny  mensen inspireren of zelfs aan het lachen maken.
Dat zou mooi zijn, dan heb ik dat in ieder geval bereikt.

En dat gebeurt er met Vloggen ook.
Je kunt geraakt worden op welke manier dan ook door wat er gezegd wordt, hoe het gezegd wordt en met met het juiste beeld erbij is het plaatje compleet.

Binnenkort ga ik op vakantie naar Italië met mijn lief en bonusdochter en ik denk dat ik daar in dat prachtige land misschien wel eens mijn eerste vlog filmpje zou kunnen gaan maken.

Dusssssss , hou me in de gaten ;-)

Mijn vader

27 Juni zou mijn vader 79 geworden zijn als hij was blijven leven.

Mijn vader heeft wat ik me kan herinneren altijd hard gewerkt. 

Soms had hij wel 2 banen om zijn gezin te kunnen onderhouden. 

Met zijn gezin, zijn familie en vrienden beleefde hij veel plezier en ik denk dat hij gedaan heeft wat hij wilde doen.
Hij wilde natuurlijk nog veel meer maar dat was hem helaas niet gegund.
Mijn moeder zei weleens,  je vader heeft zijn leven dubbel geleefd.

Alles kon ook altijd en ik kan me mijn vader niet chagrijnig herinneren, oh wacht,  ja wel. 

Soms kwam hij uit zijn werk en hadden wij, zijn 6 kinderen onze tassen en schoenen in de hoek van de gang gegooid.
Jeetje, wat kon hij dan stieren. 

Al onze spullen werden dan op onze slaapkamer gesmeten en riep daarbij dat we het de volgende keer zelf moesten doen.
Natuurlijk ( pubers in huis ) lag het er de volgende dag weer en liep hij er gewoon langs.

Mijn vader was ook zo gek als een deur. 

Mijn zus speelde orgel dus stond er een orgel in de woonkamer.
Op een zondag toen mijn oma langs zou komen zei hij dat hij al heel goed kon spelen (wij wisten natuurlijk allang van zijn plannetje) en liet het mijn oma horen.
Voordat mijn oma er was had hij namelijk een langspeelplaat op de pick-up gelegd met orgelmuziek. 

Dus toen mijn oma er was zette hij de plaat op en begon heel "professioneel" te "spelen".
"Wat goed van je Hennie" zei ze lachend en keek mijn moeder met een blik aan van, kan hij het echt?
Pas toen de langspeelplaat bleef hangen viel hij door de mand en lagen wij dubbel van het lachen. Dubbel om mijn oma die het bijna geloofde en om mijn vader die er de grootste lol om had.

Mijn vader regelde of eigenlijk, wilde ook van alles.
De ene maand stond hij met mijn broers blikjes/vogeltjes van/uit de schutting/boom af te schieten met een luchtbuks en de andere maand had ie een tafeltennistafel gekocht en werden er in de hal van onze flat toernooien gehouden met de hele buurt.

Ook stond er een tijd een biljarttafel in de woonkamer en mochten wij er niet rondlopen anders kon er niet worden "ge-biljart" .
Mijn moeder was gelukkig voor hem heel makkelijk en liet hem zijn gang gaan, tenslotte was het voor ons ook leuk waardoor zij ook weer genoot.

Wat ik me ook nog goed kan herinneren waren de viswedstrijden aan de singel waar we woonden .
Het hele weekend zat hij dan te vissen met de mannen uit de buurt, biertje erbij ( iets te veel naar mijn zin maar ja, ik had niets te zeggen), kinderen eromheen die van de ene buurman naar de andere liepen om te zien wat ze al hadden gevangen, gejuich van die hele rij mannen als er weer eens een vis boven water getrokken werdt want zoveel zat er niet volgens mij want veel was er niet gevangen.
Af en toe moesten we iets voor hem halen of kwam mijn moeder er gezellig bij zitten.

En op het laatst toen de laatste vis gemeten was sprongen ze in die (in mijn ogen) vieze singel.
Ook mijn moeder moest er aan geloven want die werd er zo in gegooid door mijn vader (wat ik dan weer heel zielig vond voor mijn moeder)
Maar zij hadden de grootste lol.

Hij had altijd wel wat met eten ook.

Zijdje spek in de keuken waar iedereen van moest proeven, saté die hij zelf maakte en we dan wekelijks kregen, halve kipjes die s'avonds laat gehaald moesten worden. 

Yatzee toernooien aan de keukentafel met wie er mee wilde doen met allerlei hapjes. 

De bijna wekelijkse zondagse blauwe hap.

Een bbq achter op het grasveld met de buren, 

Zoals ik al zei, alles kon, mijn vader was echt een gezelligheidsdier. Hij kon het ook met iedereen vinden. 

De dag dat hij stierf staat in mijn geheugen gegrift. Volgens de huisarts bij wie hij s'morgens geweest was kon hij wel 100 worden met zijn hart.
Hij was namelijk naar de huisarts gegaan omdat hij het gevoel had lichte hartaanvallen te hebben gehad maar nee, hij werd wel 100.

Toen mijn vader later op de dag mijn moeder had opgehaald van haar werk had hij dikke zweetdruppels op zijn hoofd en is hij gelijk doorgelopen naar bed.
Mijn moeder die na het werk altijd even ging rusten is bij hem gaan liggen en na een half uur schreeuwde ze dat we de huisarts moesten bellen.
Later hoorden we dat hij in de armen van mijn moeder lag en begon te gorgelen.Mijn moeder is gelijk begonnen met hartmassage en toen de ambulance er was hebben ze hem 11x gedefibrileerd. Maar het heeft niet meer mogen baten.    

s'Middags 1 maart 1979 om 15.30 uur was hij dood.

Hartstilstand.  De huisarts van die morgen was erbij en heeft zitten huilen op het bed van mijn zusje. 

De dagen erna waren raar, de drukte van alle mensen, het verdriet, de angst s'nachts in bed.
Hij liet een gezin achter met kinderen in de leeftijd van 9 tot 19 jaar.
Met mijn oudste zus had hij de avond ervoor nog een meningsverschil gehad en is zij boos naar bed gegaan. Dat was het laatste wat ze nog had met mijn vader, ruzie over euthanasie, zo wrang dat ze s'middags werd opgehaald uit haar werk omdat haar vader was overleden.
Daar heeft ze het heel lang moeilijk mee gehad.
Die discussie was op de avond dat mijn broer zijn verjaardag vierde.
Mijn vader die normaal een biertje dronk zat aan de karnemelk.

Tijdens de ceremonie op zijn begrafenis in een zaal die zo overvol was gebeurde er iets heel bijzonders.
Het was maart, donker en nat buiten maar toen er gesproken werd over hoe hij was en hoeveel plezier mensen met hem hadden beleefd en hoe erg ze hem zouden gaan missen begon spontaan de zon te schijnen. 

Bizar maar zulke dingen vergeet je niet meer, ook de geur van al die bloemen die om zijn kist lagen niet.
Soms ruik ik die geur nog en zie ik ons weer zitten om mijn moeder heen, kijkend naar zijn kist.

Mijn vader had ook een potje waar hij zijn kleine geld ingooide, als dat potje vol was zou hij met ons uit eten gaan. 
Weken na zijn dood mocht mijn broer met toestemming van mijn moeder dat geld gaan tellen.
Op het moment dat mijn broer dat potje wilde openen zagen we een flits en hoorden we gelijk een hele harde klap, terwijl het een prachtige zonnige dag was.
Mijn moeder begon te lachen en zei dat het niet mocht van mijn vader en uiteindelijk heeft mijn broer het potje met geld maar weer weggezet.

Ik zou nog zoveel kunnen vertellen over die tijd met hem,  ik was 15, in de fase van kind naar volwassen, dat wordt je door het overlijden van een ouder, of het nou een vader of moeder is, heel snel.

Morgen zou hij 79 geworden zijn mijn vader. Hij is al bijna langer dood dan dat hij geleefd heeft.
Nog elke dag schiet hij voorbij in mijn gedachten maar morgen een beetje meer. 

Proost ouwe, morgen neem ik er één op jou.
Xx

Het had niet gehoeven.

10 December 2015.

Ik word losgerukt uit mijn slaap als om 6:00 uur de telefoon gaat.
Ik zie op het display dat het mijn dochter is en neem op met een angstig gevoel want ze belt me nooit zo vroeg.
Aan de andere kant van de lijn hoor ik mijn dochter snikken, "Mama, Tina is dood."
Mijn hart slaat over en ik voel het bloed uit mijn lichaam trekken.
"Neeeeee...Dat kan niet" zeg ik.
Ja huilt ze,  het is zo,  ze is net overleden aan een hartstilstand.
Tina is haar schoonmoeder en de band die ze met haar had was bijzonder.
Ik roep dat ik er aan kom en druk haar weg,  ik trek gauw wat kleding aan en leg aan mijn zoon uit die wakker is geworden van alle tumult wat er is gebeurt.
Ook hij is in shock, neee dat kan niet, we hebben haar pas nog gezien toen was er nog niets aan de hand.
Maar toen was er blijkt later toch al wel wat aan de hand.

3 December 2014 werd onze kleindochter geboren.
Tina was zo trots op haar en ze was zo dolgelukkig dat mijn dochter en haar zoon onze kleindochter naar haar had vernoemd.
Twee dagen na de geboorte van onze kleindochter had Tina op Facebook gezet dat ze dolgelukkig was.

Om beurten pasten we op en toen ik aan het oppassen was in het huis van onze kinderen kwam Tina spontaan even aanlopen.
We zaten aan de eettafel gezellig te kletsen en koffie te drinken.
Zij links en ik rechts van onze kleindochter, de liefde voor die kleine meid was voelbaar en ik genoot ontzettend van het idee dat mijn kleindochter twee van die liefdevolle oma's had. 

Op de 1ste verjaardag van onze kleindochter vertelde Tina dat ze moe was en last had van haar linkerarm.
Haar man lag met longontsteking in het ziekenhuis en ze liep al de hele week heen en weer te slepen met zijn spullen dus het zal daar wel van komen dacht ze.
En ja, zei ze, je slaapt ook anders hé zo alleen in dat grote bed.
Toen ze weer naar huis ging en we riepen "Doe je wel een beetje rustig aan"  gaf ze als antwoord dat dat wel goed kwam.

Toen ik na dat vreselijke telefoontje 15 minuten later bij mijn dochter en schoonzoon aankwam vertelde mijn dochter met horten en stoten wat er was gebeurt.
Tina was al even niet lekker en was zondag bij de huisartsenpost geweest en daar was ze met de opmerking, "het kan stress zijn belt u morgen maar met uw eigen huisarts" weer weggestuurd.
De klachten die ze had waren, pijn op de borst, vermoeidheid en last van haar linkerarm.
De volgende dag had Tina de assistente van haar eigen huisarts gebeld en aangegeven wat de klachten waren en ze vertelde erbij dat ze ook al bij de huisartsenpost was geweest.
Volgens de assistente kon Tina woensdag bij een vervanger terecht want haar eigen huisarts was er donderdag pas weer.
Daar wilde Tina graag op wachten vertelde mijn dochter,  maar helaas was dat een dag te laat. Woensdagnacht is ze met een hartstilstand overleden. R.I.P lieve Tina.

Er is door alle partijen geen goede diagnose gesteld,  er was ook geen melding van haar klachten en bezoek vanuit de huisartsenpost naar de eigen huisarts gedaan. Ook de assistente van de huisarts had de klachten gebagatelliseerd  en niet adequate gereageerd.
Het had dus niet gehoeven.

Het gekke is dat er op dezelfde dag een kennis van Tina met dezelfde klachten, door dezelfde huisartsenpost is doorgestuurd naar het ziekenhuis en die nu door een bypass operatie nog leeft.
Het had dus niet gehoeven.

Geloof me,  Ik heb dit niet geschreven om wie dan ook de schuld te geven van haar dood.
Ik geloof echt dat als het je tijd is dat je gaat, hoe maakt niet uit.
Mijn dochter zei heel mooi,  weet je mam,  al haar vier zonen zijn onder de pannen, ze hebben allemaal een leuke vrouw,  leuke kindjes en het gaat met alle vier op alle vlakken goed.
Ik denk dat haar taak hier op aarde klaar was.

En zo denk ik ook,  hoe raar het ook klinkt en hoe erg ze ook gemist wordt.

Lieve Tina,  jij links,  ik rechts van onze kleindochter.  Links is niet meer maar ik zal mijn beide armen om haar heen slaan en proberen jouw warmte over te brengen.

En voor alle vrouwen die dit lezen, het schijnt lastig te zijn bij vrouwen met deze klachten de juiste diagnose te stellen.
Voelt het niet goed,  blijf het aangeven,  beter één keer teveel naar de huisarts dan een dag te lang wachten, het kan zomaar een dag te laat zijn en dat had niet gehoeven.