Brief aan Sylvana

Hey Syl,

Ik weet dat je dit niet kan lezen en ik ga hem ook niet versturen want ik zou niet weten waarheen.
Of zal ik net als in dat liedje aan een vlieger?

Toen ik 5 jaar geleden je moeder belde om te vragen waar ze was kon ik niet vermoeden dat ik een antwoord als dit zou krijgen.
In het ziekenhuis...... er is iets met Syl...... gaat niet goed...... ze zeggen hersendood.
Ik hoorde de paniek in haar stem en ben linea recta naar het ziekenhuis gereden.
Toen ik daar aankwam trof ik een en al verdriet aan.
Jij lag in een groot bed aangesloten aan allemaal apparaten.
Ik ben nog even bij je geweest om je hand vast te houden en naar je vader te luisteren die intens verdrietig was en niet kon geloven dat dit daadwerkelijk gebeurde.
Zijn kleine meisje aan zoveel apparaten, zijn kleine meisje die het waarschijnlijk niet zou gaan redden.
De artsen wilden nog wat onderzoeken doen om vast te stellen of je zoals ze al vermoedden hersendood was.
Inmiddels waren ook je familie en je vriendje gearriveerd en iedereen was in shock.
Hoe was het toch mogelijk dat zo`n lieve meid als jij in deze nare toestand terecht gekomen was.
Wat in hemelsnaam was er gebeurt?
Je vriendinnen kwamen ook nog langs en die hebben allemaal om je bed heen gestaan om jou een laatste" koes" te geven zoals jullie het noemden.
Ik denk dat je hun aanwezigheid en liefde gevoeld moet hebben.

Na het gesprek met de artsen kwam je moeder de gang in lopen, ze schudde haar hoofd en viel net als in een film op haar knieën op de grond.
Ik zie haar nog gaan, ik ben op mijn knieën voor haar gaan zitten en heb haar vastgepakt.
We hebben denk ik een half uur zo gezeten, wat een intens verdriet.
 Als ik er nu nog aan denk krijg ik nog kippenvel.

De volgende dag hebben de artsen in goed overleg met je ouders 5 organen gedoneerd wat ik ongelooflijk nobel van je ouders vond en nog steeds vind,
Jij hebt met jouw overlijden het leven gered van 5 andere mensen, wat een offer.
De vraag om in je kind te snijden na het overlijden moet je ook maar kunnen beantwoorden.
Jij had je aangemeld voor donor wat de beslissing voor je ouders iets makkelijker maakte.
Uiteindelijk was het je eigen wens hoe moeilijk ook.

De hele week is je moeder toen bij mij geweest,
Wouter was net daarvoor op weg naar zijn vakantieadres en ik had bijna vakantie dus ik kon er zijn voor haar in die vreselijke tijd.
Ik was bij de gesprekken met de begrafenisondernemer, ik zorgde ervoor dat ze daar kwam waar ze wilde zijn, zette koffie als er iemand langs kwam, zorgde dat ze te eten kreeg en dat ze goed sliep wat bijna niet mogelijk was.
Mensen gaven mij wel eens een compliment voor wat ik deed maar voor mij was het niet meer dan normaal om er voor je moeder te zijn.

Op de dag van de herdenking was het zo druk bij de begraafplaats dat niet iedereen kon zitten.
Al je familie, vrienden, collega`s en kennissen waren er.
Je moeder was al eerder naar je toe gegaan om je mascara bij te werken en je lippen te stiften, ook je haar moest nog gekamd worden..
Dat was het enige wat ze nog voor je kon doen zei ze.
De herdenkingsdienst was mooi, warm en liefdevol.
Je ouders hadden prachtige, leuke en ontroerende foto`s uitgezocht en er werden mooie woorden gesproken.
Hetzelfde gebeurde er de volgende dag tijdens de begrafenis.
Overvolle kerk en begraafplaats, er leek maar geen einde aan de rij voor je graf te komen.
Heel veel bloemen stonden er ook,
Overal witte rozen, dat had je blijkbaar ooit eens ergens opgeschreven, dat je witte rozen wilde als je dood zou gaan.

Trouwens Syl, na de herdenking waren we uitgenodigd op je werk om nog even na te praten en wat te drinken met de familie.
Ooit was dat ook mijn werk zoals je weet en ik had nog iets van ze te goed dus hebben we van dat aanbod dankbaar gebruik gemaakt ;-)
Ik denk dat zij er niet zo blij mee waren dat ik er ook bij was ;-)
Nu waren ze sowieso niet blij want jij was er niet meer.
Ze hadden wel een mooi gedenkplekje voor je collega`s gecreëerd.

Nu zijn we alweer 5 jaar verder en je moeder doet het "fantastisch".
De opleiding voor kraamverzorgende heeft ze nog afgemaakt maar is er daarna mee gestopt,
Want zei ze, hoe kun je nou helpen kinderen op de wereld te zetten als je eigen kind niet meer leeft.
Je moeder heeft het heel zwaar gehad en ik weet dat je trots op haar zou zijn.
Dat je trots op haar zou zijn omdat ze het met hulp van verschillende mensen maar vooral ook met de steun van jouw vriendinnen aardig heeft gered.
Ze leeft weer ondanks die knagende pijn en het feit dat ze je elke dag mist.
Zeker nu ze ziet dat enkele van jouw vriendinnen gaan trouwen en kinderen krijgen en dat haar vriendinnen waaronder ikzelf oma worden of geworden zijn.

Jouw leven is 5 jaar geleden gestopt maar je blijft in ieders gedachte voortbestaan.

Zoals ze in de lotgenoten groep toen zeiden, OPDAT ZE NIET VERGETEN ZULLEN WORDEN en Syl, dat wordt je niet.

Dikke kus meid en wie weet tot ooit.