Brief aan Sylvana

Hey Syl,

Ik weet dat je dit niet kan lezen en ik ga hem ook niet versturen want ik zou niet weten waarheen.
Of zal ik net als in dat liedje aan een vlieger?

Toen ik 5 jaar geleden je moeder belde om te vragen waar ze was kon ik niet vermoeden dat ik een antwoord als dit zou krijgen.
In het ziekenhuis...... er is iets met Syl...... gaat niet goed...... ze zeggen hersendood.
Ik hoorde de paniek in haar stem en ben linea recta naar het ziekenhuis gereden.
Toen ik daar aankwam trof ik een en al verdriet aan.
Jij lag in een groot bed aangesloten aan allemaal apparaten.
Ik ben nog even bij je geweest om je hand vast te houden en naar je vader te luisteren die intens verdrietig was en niet kon geloven dat dit daadwerkelijk gebeurde.
Zijn kleine meisje aan zoveel apparaten, zijn kleine meisje die het waarschijnlijk niet zou gaan redden.
De artsen wilden nog wat onderzoeken doen om vast te stellen of je zoals ze al vermoedden hersendood was.
Inmiddels waren ook je familie en je vriendje gearriveerd en iedereen was in shock.
Hoe was het toch mogelijk dat zo`n lieve meid als jij in deze nare toestand terecht gekomen was.
Wat in hemelsnaam was er gebeurt?
Je vriendinnen kwamen ook nog langs en die hebben allemaal om je bed heen gestaan om jou een laatste" koes" te geven zoals jullie het noemden.
Ik denk dat je hun aanwezigheid en liefde gevoeld moet hebben.

Na het gesprek met de artsen kwam je moeder de gang in lopen, ze schudde haar hoofd en viel net als in een film op haar knieën op de grond.
Ik zie haar nog gaan, ik ben op mijn knieën voor haar gaan zitten en heb haar vastgepakt.
We hebben denk ik een half uur zo gezeten, wat een intens verdriet.
 Als ik er nu nog aan denk krijg ik nog kippenvel.

De volgende dag hebben de artsen in goed overleg met je ouders 5 organen gedoneerd wat ik ongelooflijk nobel van je ouders vond en nog steeds vind,
Jij hebt met jouw overlijden het leven gered van 5 andere mensen, wat een offer.
De vraag om in je kind te snijden na het overlijden moet je ook maar kunnen beantwoorden.
Jij had je aangemeld voor donor wat de beslissing voor je ouders iets makkelijker maakte.
Uiteindelijk was het je eigen wens hoe moeilijk ook.

De hele week is je moeder toen bij mij geweest,
Wouter was net daarvoor op weg naar zijn vakantieadres en ik had bijna vakantie dus ik kon er zijn voor haar in die vreselijke tijd.
Ik was bij de gesprekken met de begrafenisondernemer, ik zorgde ervoor dat ze daar kwam waar ze wilde zijn, zette koffie als er iemand langs kwam, zorgde dat ze te eten kreeg en dat ze goed sliep wat bijna niet mogelijk was.
Mensen gaven mij wel eens een compliment voor wat ik deed maar voor mij was het niet meer dan normaal om er voor je moeder te zijn.

Op de dag van de herdenking was het zo druk bij de begraafplaats dat niet iedereen kon zitten.
Al je familie, vrienden, collega`s en kennissen waren er.
Je moeder was al eerder naar je toe gegaan om je mascara bij te werken en je lippen te stiften, ook je haar moest nog gekamd worden..
Dat was het enige wat ze nog voor je kon doen zei ze.
De herdenkingsdienst was mooi, warm en liefdevol.
Je ouders hadden prachtige, leuke en ontroerende foto`s uitgezocht en er werden mooie woorden gesproken.
Hetzelfde gebeurde er de volgende dag tijdens de begrafenis.
Overvolle kerk en begraafplaats, er leek maar geen einde aan de rij voor je graf te komen.
Heel veel bloemen stonden er ook,
Overal witte rozen, dat had je blijkbaar ooit eens ergens opgeschreven, dat je witte rozen wilde als je dood zou gaan.

Trouwens Syl, na de herdenking waren we uitgenodigd op je werk om nog even na te praten en wat te drinken met de familie.
Ooit was dat ook mijn werk zoals je weet en ik had nog iets van ze te goed dus hebben we van dat aanbod dankbaar gebruik gemaakt ;-)
Ik denk dat zij er niet zo blij mee waren dat ik er ook bij was ;-)
Nu waren ze sowieso niet blij want jij was er niet meer.
Ze hadden wel een mooi gedenkplekje voor je collega`s gecreëerd.

Nu zijn we alweer 5 jaar verder en je moeder doet het "fantastisch".
De opleiding voor kraamverzorgende heeft ze nog afgemaakt maar is er daarna mee gestopt,
Want zei ze, hoe kun je nou helpen kinderen op de wereld te zetten als je eigen kind niet meer leeft.
Je moeder heeft het heel zwaar gehad en ik weet dat je trots op haar zou zijn.
Dat je trots op haar zou zijn omdat ze het met hulp van verschillende mensen maar vooral ook met de steun van jouw vriendinnen aardig heeft gered.
Ze leeft weer ondanks die knagende pijn en het feit dat ze je elke dag mist.
Zeker nu ze ziet dat enkele van jouw vriendinnen gaan trouwen en kinderen krijgen en dat haar vriendinnen waaronder ikzelf oma worden of geworden zijn.

Jouw leven is 5 jaar geleden gestopt maar je blijft in ieders gedachte voortbestaan.

Zoals ze in de lotgenoten groep toen zeiden, OPDAT ZE NIET VERGETEN ZULLEN WORDEN en Syl, dat wordt je niet.

Dikke kus meid en wie weet tot ooit.

Pokémon Go Hype

Geweldig die Pokémon Go App.

Overal op straat zie je mensen op hun mobiel of om zich heen kijken op zoek naar beestjes die alleen te zien zijn als je de app gedownload hebt.
Levensgevaarlijk vind ik het want fietsen of auto rijden met je mobiel in je hand is niet zo safe. 

Ik lees ook wel fijne berichten over oudere mensen die gered werden omdat er jongens op zoek waren naar Pokémon.

Of dat verhaal van dat jongetje die een Pikachu op het graf van zijn overleden broertje zag staan.

Dat vind ik mooi om te lezen.

Iedereen kent wel iemand die het spel speelt.
Mijn zusje speelt het bijvoorbeeld ook.
Die speelt het zegt ze om aan haar beweging te komen.
Zo zet ze toch haar dagelijkse hoeveelheid stappen.
Ze doet wel haar oortjes in want dan is het net of ze muziek luistert want stel je voor dat ze denken dat ik het spel speel zei ze lachend.

Op mijn werk vinden ze het raar als ik zeg dat ik eigenlijk ook het spel wil downloaden.
Jij? Ja ik, ik ben opgegroeid met Pokémon.
Toen mijn zoon klein was speelden we het op de Gameboy, eerst op de gewone daarna op de Gameboy color
Hij speelde het en ik moest de lastige dingen oplossen.  

Uiteindelijk kocht i kzelf ook een spel en zaten we het gezellig samen te spelen.
Ondertussen keken we naar alle afleveringen van Pokemon op tv want zo leerden we welke Pokémon wat deed.
En natuurlijk Pokémon plaatjes sparen, geloof me, dat heeft een partij geld gekost.
Ik heb de boeken nog ergens liggen, zouden de plaatjes nu nog meer waard zijn?
Ik ben heel benieuwd

.

Maar goed, even terug komend op de Pokémon Go app.

Mijn zoon vertelde dat hij toen hij laatst om 4:00 s'nachts onderweg was naar huis werd geroepen door een paar jongens die hij kende.
Ze waren op zoek naar Pokémon. OM 4:00 S'NACHTS.
Hij is even met ze mee gelopen ondanks het feit dat hij het spel niet speelt en heeft daarna nog samen met die jongens een drankje gedronken in een kroeg in de buurt. Geweldig toch.

Op mijn werk hebben we een soort Facebook voor medewerkers, 

Puur werk gerelateerd en daar in werd een suggestie gedaan om binnen het bedrijf iets met Pokémon te doen.

Daar kwamen natuurlijk allerlei ideeën op en opmerkingen over en zo ondertussen is het een ,"ik heb "deze" pokemon "daar" gezien"  bericht geworden.
Collega's van wie je het niet verwacht spelen het spel en zitten tijdens de lunch te Pokémonnen.
Het schijnt ook dat je overal binnen het bedrijf Pokémons kunt vinden.
Ook onze klanten weten ze te vinden, het is zelfs zo erg dat er briefjes op de deuren gehangen moeten worden om de klanten tegen te houden.
Want geloof me, als je er één ziet moet je hem vangen ook maakt niet uit waar.
Op dat briefje staat; dat alleen "onze" medewerkers achter deze deur Pokémon mogen vangen.

Ik had het spel van de week ook gedownload om eens te zien wat het nou precies is en na het 2 dagen geprobeerd te hebben heb ik het weer verwijderd.
Het blijft toch raar om ergens naar toe te moeten lopen om een rare vogel of een spartelende vis te vangen in een bal.
Die ballen moet je dan weer bij een Pokémon stop halen en ik zag dat er één bij de trambaan bij mij om de hoek is, zie je me gaan??
Ik dus niet. 

Ik denk dat er in dit spel heel veel tijd gaat zitten en die tijd wil ik er niet aan besteden.
Er zijn leukere dingen in mijn leven dan Pokémon, of zal ik er te oud voor zijn  of te lui :-)

In ieder geval vind ik het wel een super uitvinding en degene die dit op deze manier bedacht heeft is geniaal.

Ik wens iedereen die dit leest veel plezier en vooral succes met zoeken.

Vloggen

Een tijdje geleden toen ik ziek was lag ik in bed Vlogs op YouTube te bekijken van Sanny zoekt geluk.
1, omdat ik nieuwsgierig was en
2, omdat haar onderwerpen mij wel aanspraken.
Sanny is lekker nuchter, spiritueel doet aan yoga en meditatie en is op zoek naar iets wat eigenlijk iedereen zoekt, Geluk.

Dat doet ze op een lekkere spontane manier waarin ze ook haar gevoelige en kwetsbare kant durft te laten zien.
Ik vind haar altijd zo inspirerend en geniet elke keer weer van haar wekelijkse berichten op YouTube. Toen ik in de loop van de tijd zowat alle Vlogs van haar had bekeken kwam ik uiteindelijk ook bij andere Vloggers terecht en raakte ik steeds meer geïnteresseerd in het "vloggen".

Ik was eigenlijk zo geïnteresseerd dat ik samen met mijn zoon ben gaan kijken voor een vlogcamera in de "Ik ben toch niet gek" winkel. 
De jongedame aldaar wilde me natuurlijk heel graag de Canon G7x camera verkopen (Mevrouw, hij is nu in de aanbieding), maar ik vond hem voor het leuke toch iets te duur.
"Het kan toch ook met je telefoon" zei mijn lief later toen ik het hem vertelde en natuurlijk, hij had gelijk maar toch, het is anders.

Toen ik een paar dagen later aan een aantal collega's tijdens onze pauze vertelde van mijn vlog plannen en dat ik voor een camera had gekeken werden ze heel enthousiast.
Jaaaaaaaa Jo, moet je doen, ik ga je volgen en zullen we een crowdfunding doen voor je camera,  ik geef je wel geld en toen we begonnen over wat, waar en hoe hadden we zo op de vroege morgen al de grootste lol.
De collega's waar ik op dat moment mee zat zouden zich allemaal abonneren op mijn youtube kanaal zeiden ze.

Er werd van alles verzonnen, ik had iemand nodig die de Marketing zou doen, een Editor moest er komen want ik, oudje, had wel hulp nodig bij het editen.
Zelfs de naam hadden we al bedacht, die komt voort uit het feit dat ik eigenlijk altijd roep dat ik in gedachten nog 18 ben, echt alleen in gedachten dan hé ;-)

Elke keer als ik langs één van mijn collega's liep of ze tegenkwam in ons bedrijfsrestaurant begonnen ze er weer over en hoe meer we het erover hadden hoe meer zin ik kreeg om het ook daadwerkelijk te gaan doen. 

Mijn positieve gevoel voor die prachtige camera en voor alle andere ideeën werden steeds sterker.

Het heeft ook wel iets, Vloggen.
Net als met deze blogs.
Je schrijft iets voor jezelf op maar weet ook dat er vreemde mensen zijn die dit lezen.
Soms is het heel persoonlijk, zwaar zelfs en soms is het weer luchtig.

Waarom ik toen mijn blogs ben gaan delen weet ik niet, maar ik hoopte er toen iets mee te kunnen doen. 

Misschien kan ik iemand wel troosten met mijn woorden of net als Sanny  mensen inspireren of zelfs aan het lachen maken.
Dat zou mooi zijn, dan heb ik dat in ieder geval bereikt.

En dat gebeurt er met Vloggen ook.
Je kunt geraakt worden op welke manier dan ook door wat er gezegd wordt, hoe het gezegd wordt en met met het juiste beeld erbij is het plaatje compleet.

Binnenkort ga ik op vakantie naar Italië met mijn lief en bonusdochter en ik denk dat ik daar in dat prachtige land misschien wel eens mijn eerste vlog filmpje zou kunnen gaan maken.

Dusssssss , hou me in de gaten ;-)