Screentest

Na aanleiding van een dagje werken op de Woonbeurs in Amsterdam Rai voor het bedrijf waar ik werk, kreeg ik een mail met een bedankje voor de medewerking en of wij, de keuken specialisten, zich op wilden geven om een screentest te doen voor het programma, Fix this Kitchen van SBS6.

Klinkt natuurlijk altijd leuk zoiets en mijn nieuwsgierigheid drong zich aan mij op en ik stuurde een mail terug met de vraag om wat meer informatie.
Dezelfde dag alle info binnen en met een opmerking van "dat lijkt me wel wat" richting mijn manager had hij me al opgegeven.
Niet wetende dat hij dat gedaan had heb ik het laten gaan en hoorde ik er niets meer over.

Tot afgelopen Dinsdag, ik werd gebeld met de vraag of ik alsnog die screentest wilde doen.
Ik voelde mijn blaas al overspannen worden bij de gedachte alleen al .....wat is dat toch met vrouwen, zenuwen en blaas.... en zei tegen mijn Manager, dat ik  altijd zo nerveus word van dat soort dingen.
Maar ik bedacht me ook dat het wel een leuke kans was en dat het me nu voor de tweede keer werd aangeboden.
Ik zei dus blijmoedig "Ja"........ Mijn manager zou ervoor zorgen dat ik alle informatie alsnog zou krijgen en dat ik de volgende dag om tien uur al op die screentest moest verschijnen....

Shit dacht ik, morgen al ???
Maar ik moet nog mijn haar wassen, kleding strijken, mijn nagels lakken, tanken en pffff ik had nog visite en na die visite zou ik die middag nog meer visite krijgen en die zou blijven eten en ik moest ook nog eten halen en koken en zelfs nog bedenken wat ik moest eten en morgen een screentest en ik moest nog zoveel.
De rust nam uiteindelijk de overhand, het was maar een screentest en dan mijn haar maar later wassen en dan maar geen gelakte nagels so what....

Na een gezellige avond ben ik toen mijn visite weg was onder de douche gestapt om mijn haren te wassen daarna mijn blouse gestreken waarvan ik niet zeker wist of ik hem nu wel of niet aan moest en mijn bed ingekropen voor hopelijk een goede nachtrust.

De volgende dag richting Telegraaf Media Groep in Amsterdam en die weg heb ik een bepaalde periode zoveel gereden dat een gevoel van nostalgie en weemoedigheid me overviel .
Ik dacht, dit laat ik niet gebeuren dus na de radio keihard aangezet te hebben lekker mee zitten galmen op het nummer van Eternal flame..... Close your eyes , give me your hand darling lalalaalalaaaa .....
Mijn gedachten werden een stuk vrolijker en alle nummers waarvan ik de tekst maar een beetje kende lekker mee zitten galmen en op mijn stuur het ritme mee geslagen.
Elke chauffeur die me op dat moment gezien had zou zich een breuk gelachen hebben want het zag er niet uit zo`n hysterische vrouw.
Maar ik voelde me goed en daar ging het me om.

Met Tom uiteindelijk het juiste adres gevonden en toen ik me meldde bij de receptie vroeg de receptioniste of ik kwam voor het speeddaten...
Ik begon te lachen en zei," Nee, doen jullie dat hier ook???
Maar zei ik, ik hou het in mijn achterhoofd, als die screentest niet goed gaat kom ik alsnog speeddaten....

Ik werd opgehaald en toen ik ergens in een achteraf ruimte terecht kwam, kreeg ik uitleg over wat de bedoeling was.
Ik moest aan degene die mij opgehaald had een keuken verkopen.
Er was daar niets, alleen een camera, drie grote lampen, een desk met daarbovenop een gids en ik, de keukenspecialist....
Ik moest me dus inleven dat ik in een vestiging stond en haar een keuken verkopen als was ze een klant.
Mijn rijkelijke fantasie kwam dus goed van pas en al snel zat ik in mijn rol.

Ik vertelde haar hoe we werken bij ons in het bedrijf, legde haar het planprogramma uit, besprak de keuken, verkocht haar een pannenset bij de inductie kookplaat, liet haar onze ovens zien en tot slot smeerde ik haar een vaatwasser aan....
Na een kwartier zei de dame die ons filmde dat ze genoeg gezien had en
dat het goed gegaan was.
Ik vroeg of ik het filmpje mocht zien, maar Nee zei ze, dat wil je niet zien.
Ik geloofde haar op haar woord want wie vind het nou leuk om zichzelf terug te zien op camera.
Na mijn vraag wanneer ik zou horen hoe en wat kreeg ik als antwoord, "als de anderen hem gezien hebben". en die anderen zijn de mensen van fix this kitchen zei ze.
De dame die mij opgehaald had bracht me ook weer naar de uitgang en ik besloot daar een fles water te kopen en die rustig op te drinken tijdens het Appen van mijn App vriendje over hoe het gegaan was.

Op de terugweg afgesproken met mijn dochter om te gaan lunchen met haar en mijn moeder en toen we daarvan thuis kwamen had ik een voicemail bericht op mijn telefoon staan dat ik zo snel mogelijk TMG moest bellen, want ze hadden helemaal geen gegevens van mij.
Ik gebeld en de dame die mij opgehaald en weggebracht had vroeg mij om mijn e-mail adres en telefoon nummer.
Nadat ze het genoteerd had wilde ik natuurlijk weten waarom ze dat nodig had, nou zei ze, we willen je er graag als keukenspecialist bij hebben als wij de opnames doen voor Fix this Kitchen en dan moet ik wel weten waar ik de informatie naartoe moet sturen....
Ik stond ondertussen in een soort van YES houding in de woonkamer bij mijn moeder en twee blije gezichten van moeder en dochter keken me aan....

Begin December is er een opname dag in een vestiging in het land en ik ben Dabei.

JOEHOEEEEEEEE.......................................

Lotgenoten

"Ik heb me opgegeven voor een lotgenoten groep" zei mijn vriendin Yvonne toen we samen een kop koffie zaten te drinken.
Een lotgenoten groep ?? vroeg ik.
Ja zei ze, voor ouders waarvan een kind is overleden.

En, zei ze de brochure doorlezend, ze hebben binnenkort een lotgenotendag hier in de buurt en ik zou daar best heen willen, maar ik zie er zo tegenop om alleen te gaan.
Ik vroeg haar wanneer dat was en zei dat ik, aangezien ik het hele proces van "Sylvana in het ziekenhuis" tot aan "Sylvana's laatste rustplaats" van heel dichtbij heb meegemaakt dat ik best met haar mee wilde gaan.

Ze vertelde me terwijl ik zat te mailen naar mijn werk om die dag verzekerd te zijn van een vrije dag, dat er ook een groep was voor broers en zussen....

Twee weken later kwam ze me halen.
We zaten wat te dollen in de auto over wat we konden verwachten en hadden besloten dat we snel weg zouden zijn als het niks was en dan "gezellig" de stad in zouden gaan.

Daar aangekomen stonden er buiten een paar dames om de mensen te ontvangen, die naar later bleek ook lotgenoten waren.
We stelden ons voor en na wat kort met elkaar gepraat te hebben werden we naar binnen begeleid.
Het gebouw was een soort buurthuis met verschillende zalen en een kleine pantry waar we koffie konden halen.
Toen we in de rij stonden voor de koffie, keek ik de ruimte in waar we moesten zijn en ik voelde mijn keel dichtknijpen.
Weet je zeker dat je daar naar binnen wil? fluisterde ik tegen Yvonne...
Ze keek de kant op waar ik met mijn hoofd naar wees en zei, ja, ik weet het zeker, ik wil het.

Toen we de zaal inliepen zag ik verschillende mensen zitten en allemaal hadden ze één ding gemeen, verdriet om hun verloren kind.
Je voelde het verdriet gewoon.

Links in de zaal stond op een tafel een groot bord met zwart vilt waarin verspreid kleine lampjes waren verwerkt als ware het een sterrenhemel
Als je wilde kon je daar de naam van de overledene op een fluoresceerde ster schrijven en op dat bord prikken.
Voor dat bord stonden foto's en brandden er kaarsen voor de overledenen
Naast die tafel hing een poster met witte vogels in een helderblauwe hemel en daarop stond de tekst:" Opdat we hun naam blijven noemen en ze nooit zullen vergeten."

Er was nog maar weinig plaats in die kleine zaal en toen we ergens achterin  plaats hadden genomen werden we welkom geheten door één van de dames die ons bij de ingang zo warm had ontvangen.

Ze vertelde wie ze was, hoe haar kind was overleden en waarom ze daar nu als spreekster stond.
Ze stelde de gastspreker aan ons voor en na zijn excuses over een buikgriep en niet zo lang bij ons zijn, begon hij met een zachte warme meelevende stem te vertellen over zijn missie.
Hij had veel ouders begeleid die hun kind kwijt waren geraakt in de Bijlmerramp, bij de brand in Volendam en bij die vreselijke vuurwerk ramp.
Er was uit al die gesprekken met de ouders van de slachtoffers een boekje gemaakt met verhalen en overdenkingen die waren geschreven door de ouders.
En bij het eerste verhaal wat hij voorlas zag ik bij Yvonne de tranen over haar wangen stromen.
Ook ik voelde de tranen branden want wat sprak die man mooie wijze woorden.
Ondertussen leek het alsof de gastspreker alleen nog tegen de intens verdrietige Yvonne sprak en ik merkte aan haar dat ze zich best wel opgelaten voelde.

Na zijn afscheidswoorden en met de mededeling dat hij er een volgende keer weer, maar dan wel langer bij zou zijn verliet hij de groep en werden we gevraagd om ons op te splitsen in sub groepen.
Zo ook de broers en of zussen groep.
Ik zei tegen Yvonne dat ik me daar toch graag bij zou willen aansluiten en liep met dat groepje mee naar een andere ruimte.
Ik merkte dat ik aan het vechten was tegen mijn tranen want deze middag had ook voor mij weer een hoop verdriet opgerakeld.

Het groepje bestond maar uit vijf personen en onze begeleidster pakte toen we rond de tafel zaten een handje waxinelichtjes uit haar tas en legde die op tafel met de mededeling dat ieder van ons een kaarsje mocht aansteken voor degene voor wie we kwamen.
Ik was de laatste op rij en toen ik mijn kaarsje aanstak kon ik amper door mijn tranen heen de naam van mijn zus uitspreken.

Deze kaars steek ik aan voor mijn zus Petra, snikte ik.

Ik werd meelevend aangekeken en voelde de hand van de begeleidster op mijn schouder en na wat vragen van de groep zat ik het hele verhaal van mijn zus te vertellen.

Van hoe ze genezen was van borstkanker en dat het vier jaar later als buikvlies kanker was teruggekomen.

Over haar gevecht en het verdriet..... en uiteindelijk de overgave.

Ik vertelde over de dinsdagen dat ik als ik vrij was met haar ging lunchen en we onder het genot van die lunch  emotionele, diepzinnige en ontspannen gesprekken over het en vooral ons leven hadden ...

Ik begon te vertellen over haar laatste week thuis.
Over hoe mijn jongste zusje de dag"dienst" pakte samen met mijn zwager, haar man, om haar te helpen en bij haar te zijn.

En hoe mijn moeder en ik de laatste drie nachten op de bank zaten te waken over haar en hoe mijn moeder de onrust van mijn zus de tweede nacht probeerde weg te sussen en hoe mijn zus pas weer rustig werd als mijn moeder haar handen pakte en over haar vingers wreef.
En hoe trots ik ben op mijn moeder en hoeveel kracht ze had en nog heeft ondanks al haar verdriet.

Ik vertelde huilend over de man in mijn leven die in die tijd met alles bezig was behalve met mij en mij alleen liet in verdriet en met verdriet.

Ik vertelde ook over hoeveel moeite mijn zus had om het leven los te laten en wat we gedaan hebben mijn zusje en ik samen met onze kinderen om haar kracht te geven.

Over wat mijn moeder en ik allemaal gevoeld en beleeft hebben die nachten samen op de bank.
Hoe we tegen elkaar aan zaten en naar haar keken en elke beweging in ons opnamen want die beweging kon wel eens de laatste zijn.

Hoe ze de laatste nacht om vier uur begon te zuchten op hetzelfde moment dat haar man die bij ons in de woonkamer sliep begon te snurken,

Hoe haar arm omhoog kwam toen hij haar een kus gaf voordat hij de jongens wakker zou maken, en hoe zij vervolgens toen haar man de kamer uit liep en de deur achter zich dicht deed ertussen uit piepte.

Net op dat moment draaide ik me naar haar om en zag haar ziel als een gaswolkje uit haar lichaam verdwijnen.

Ze had het gedaan, ze had de kracht gevonden en het gedurfd en op het moment dat haar ziel haar lichaam verliet trok de vrede over haar gezicht.

Mijn lieve zus Petra was overleden.......

De tranen stroomden nog steeds over mijn wangen en de woordenstroom bleef aan.


Toen ik later de verhalen van mijn mede lotgenoten aanhoorde, begreep ik dat het niet uitmaakt hoe lang iemand is overleden, dat je nog heel lang over ze mag praten, dat ze nooit uit je gedachten zijn, dat ze nooit uit je hart verdwijnen en ook dat tijd alle wonden heelt behalve deze maar dat de pijn en het verdriet verzacht.

Het is dankzij Yvonne die worstelt met haar grote verdriet om Sylvana dat ik deze bijzondere dag heb mogen meemaken en ik ben dankbaar dat ze ernaartoe wilde want daarmee heeft ze ook mij geholpen.

Het was een bijzondere ervaring  en voor alle mensen die een dierbare zijn verloren , " Opdat we hun naam blijven noemen en ze nooit zullen vergeten."

11-12-2010 in memoriam.....

Rust zacht lieve Peet. We missen je.


En ook veel en veel te jong overleden, lieve Sylvana 22-07-2011.

Peuterspeelzaal

In het bedrijfsrestaurant op mijn werk zie ik een jongeman van rond de 18 jaar die bij de koffiemachine een mok met koffie tapt.

Ik kijk naar hem, herken hem en POEFF... FLITS, ik ben zo`n 15 jaar terug in de tijd.

15 jaar geleden zat Wouter op de peuterspeelzaal bij juffrouw Paula waar ik elke week mee "moederde".
Elke Woensdag aan het begin van de ochtend zat ik de appeltjes te schillen terwijl de ouders hun kinderen kwamen brengen.

Paula, stond dan bij de deur en begroette de ouders en hun kinderen.
De meeste kinderen die al wat langer op de peuterspeelzaal kwamen doken dan gelijk hun lieveling hoekje in, de meisjes in de poppenhoek, en de jongens de blokkenhoek of de autohoek en sommige kinderen bleven iets langer bij hun mama of papa op schoot om wat te puzzelen of te lezen...
Meestal hielden de ouders dan een gezellig gesprekje met ons en als hun kind dan weer wat gewend was konden ook zij afscheid nemen.

Die dag, een half uur later dan de andere kinderen, zou er een nieuw jongetje komen, en vertelde Paula later in de kring aan de kinderen dat jongetje heette Bas ......En, zei Paula fluisterend, als dat jongetje straks binnen komt wat zeggen we dan allemaal?? ....hallo Bas.... riepen de kinderen in koor.

Daar was hij dan, Bas van twee en half jaar, één kop groter dan Wouter die al ouder dan bijna vier werd geschat, en anderhalve kop groter dan de meeste meisjes in de groep.
Zijn moeder noemde hem beer zei ze toen ik opmerkte dat hij best al groot was voor zijn leeftijd
.
Bas kwam de peuterspeelzaal binnen stampen, stoer, op ontdekkingsreis, en in zijn rugzakje een beker drinken en wat luiers want Bas leek wel groot maar was nog jong en niet zindelijk.
Hij raakte me en ik vond hem gelijk al zooo leuk.

Bas was echt zo`n kleine olifant in een grote porseleinkast.
Bas keek niet op of om toen de kinderen hem begroetten, maar dook gelijk in de blokkenhoek om daar eens even lekker huis te gaan houden.
Paula probeerde hem bij het kringgesprek te betrekken maar hij was helemaal geobsedeerd door die grote "speelkamer"
Hij wilde alles in één ochtend zien, voelen, proeven, maar vooral omgooien.
Thuis mocht hij alles als enigst kind vertelde zijn moeder trots..

En van dat "ontdekken" is tot op de dag dat Wouter afscheid nam, ook geen verandering in geweest.
Wat waren we blij als het droog en mooi weer was zodat ze lekker naar buiten konden om daar hun energie kwijt te raken.

De dagen werden korter en de feestdagen kwamen eraan.

Sinterklaastijd was een hele leuke maar spannende tijd voor de kinderen, en toen we op de ochtend vóór Sinterklaas in de kring zaten en Sinterklaas liedjes hadden gezongen, waarbij Bas met zijn grote zware jongetjes stem overal bovenuit kwam begon Paula al vertellend over Sinterklaas een rode papieren mantel om te doen, een baard van watten voor haar kin te hangen en zette ze een rode mijter met wit kruis op haar hoofd.
Het was zo ongelooflijk mooi wat er gebeurde met die druk pratende kinderen.
De kinderen naast mij staken hun kleine armpjes door die van mij en legden hun hoofdjes op mijn arm, duidelijk op zoek naar bescherming.
Wouter die iets verderop zat keek me met een zenuwachtige angstige blik aan, het liefst was hij bij me op schoot gekropen maar hij wist dat dat niet mocht en na een vette knipoog van mij was hij enigszins gerustgesteld....
Zelfs onze Bas was stil en onder de indruk want ineens was daar Sinterklaas.
Sinterklaas Paula praatte wat met de kinderen en even later, onderwijl vertellend over Sinterklaas was ze zich weer aan het ontdoen van haar rode mantel, witte watten baard en rode mijter met wit kruis.
De kinderen slaakten een zucht van verlichting en begonnen allemaal tegelijk aan Paula te vertellen dat Sinterklaas was geweest.
Die ochtend, en die verandering van de kinderen heeft ook op mij grote indruk gemaakt....

Twee weken later was er voor de Kerstvakantie een Kerst ontbijt.

Wouter en ik vierden die ochtend ook gelijk onze afscheid want Wouter zou na de kerstvakantie naar de basisschool gaan dus ik had een pannenkoeken taart gemaakt en het toetje meegenomen.

De ontbijttafel was mooi gedekt, de kerstmuziek galmde door de ruimte en de lampjes in de kerstboom stonden aan.
De meisjes kwamen de zwak en gezellig verlichte peuterspeelzaal binnen in hun mooiste jurken en de jongens zagen er in hun kerst kleding ook fantastisch uit.
Toen de ouders na het fotograferen van hun kinderen weer weg waren gingen  we met ze eten.

De grotere kinderen konden met een beetje hulp al zelf hun brood smeren en voor de kleintjes deden wij het.
Zo ook voor Bas, Bas at 3 sneetjes brood met kaas en hagelslag, een plak ontbijtkoek en daarna drie plakken kerstbrood met boter.
Hij snoepte van de pannenkoeken taart en na het afscheid nemen van Wouter, at hij ook nog een toetje.
Vol verwondering zat ik naar hem te kijken, wat kon die kleine grote jongen eten zeg, hij at bijna nog meer dan een volwassene en ik was dan ook zeer benieuwd hoe groot hij zou worden.

Na die tijd in de peuterspeelzaal kwam ik zijn ouders met regelmaat tegen en altijd moest ik even vragen hoe het ging met Bas.

En vandaag zag ik hem, hij stond koffie te tappen bij de koffiemachine op mijn werk en sinds kort ook zijn werk want vertelde hij, hij was als enige vakantiekracht aangenomen voor langere tijd.

En als ik nu zo naar hem kijk , zie ik weer dat kleine jochie in die grote porseleinkast rondbanjeren en ook nu vind ik hem nog zooo leuk.

Geen tijd.

Geen tijd,

Geen tijd om ....... Ik hoor het mezelf ook zo vaak zeggen ....

Sorry , ik zou wel willen maar heb echt geen tijd , geen tijd om gezellig koffie te drinken , om mee te gaan naar de stad , om te luisteren en je te horen of om gewoon even samen te zijn.
Geen tijd om tijd te hebben met jou , jullie of wat dan ook.

Op mijn werk, heb ik geen tijd om klanten te helpen want ik moet mijn taak doen of, geen tijd om mijn taak te doen want ik moet klanten helpen.
Er is soms amper tijd om tijd voor jezelf te hebben.

Ik hoor van mannen in mijn leven dat ze geen tijd hebben, want ze werken hard en zijn druk met hun sport of sociale bezigheden.
En sommige mannen zijn bezig om vrouwen na te jagen die wel tijd hebben om ze datgene te geven waar hun vrouw geen tijd voor heeft.
En de vrouwen klagen dat hun man geen tijd voor ze heeft want ze werken zo hard en zijn nooit thuis.

Ik hoor, geen tijd, want de kinderen zijn nog te jong, geen tijd want ik werk veel, hard of helemaal niet maar ik ben te druk met mijn hobby`s of met geen tijd hebben.

En nu, ga ik bij iemand langs die echt geen tijd meer heeft.
Iemand die twee maanden geleden te horen heeft gekregen dat ie nog maar 4/ 5 maanden zal leven.
Iemand die de laatste tijd alleen maar tijd heeft om zijn tijd te besteden aan dingen die echt belangrijk zijn.
Tijd om zijn liefde te uiten aan zijn vrouw en kinderen.
Tijd om koffie te drinken met de mensen die nog tijd met hem willen doorbrengen.
Hij heeft tijd nodig om zijn laatste grote reis te gaan voorbereiden.
En tijd hebben om te accepteren dat zijn tijd straks gekomen is.
En hopen dat hij voldoende tijd heeft genomen om die tijd te gebruiken die hem nog rest.

In mijn straat heeft een voor mij onbekende dame haar eigen tijd bepaald.
Zij heeft de tijd genomen om zichzelf van het leven te beroven.
De gedachte dat zij zichzelf geen tijd meer gunde om te genezen van waar ze ook aan leed, en de pijn die ze moet hebben gevoeld voor haar tijd kwam is natuurlijk ondragelijk voor de mensen om haar heen.
Het verdriet, omdat de mensen om haar heen geen tijd hebben gehad om afscheid te nemen.

En zo zijn er nog vele voorbeelden van geen tijd. 

Ik heb me bedacht dat voor mij geen tijd zo min mogelijk bestaat, ik zeg bewust niet, niet meer bestaat want soms heb je zoveel dingen te doen dat er op dat moment ook echt geen tijd is maar dan zal ik de tijd een stukje verschuiven naar een moment waarop ik wel weer tijd heb.

En hoe belangrijk is het om toch zoveel mogelijk tijd te maken voor diegene die en datgene wat, echt belangrijk is in een leven.

En hoe belangrijk is het ook om helemaal geen tijd meer te besteden aan futiliteiten of onbelangrijke gebeurtenissen of momenten.

Het zal mijn leven ruimte geven om te genieten van de tijd die ik krijg.

Time keeps flowing like a river ......   to the see..... ( Alan Parsons Project )

Een nieuwe dag....

Waarom voelt elke nieuwe dag zo vervelend als de restanten van de oude dag nog zo voelbaar zijn.

Wat doet een nieuwe dag als je voelt dat de mensen uit je oude dag zo vreselijk gemist worden en het verdriet alleen maar groter word in plaats van dat het een plekje krijgt.

Elke nieuwe dag geeft nieuwe kansen en is het beter om die oude dag goed af te sluiten met liefde, zodat de nieuwe dag niet zo rauw op je dak valt.

Un paseo por Madrid

Ooit, een hele lange tijd geleden, heb ik een cursus Spaans willen volgen en toen ik mijn thuis pakket met jawel, "cassettebandjes", het waren er een stuk of 12, voor in een ouderwetse cassetterecorder binnen kreeg wilde ik natuurlijk gelijk even luisteren wat ik dan zou horen en daarmee zou moeten doen.

De dikke studieboeken werden aan de kant gelegd en bandje nummer 1 ging in de ouderwetse recorder.
Als eerste hoorde ik in een "heeeelll laannggzaammmm" tempo,  UuuNnnn PASEOoo PORrrr MADRIDddd....

Letterlijk vertaald, "Een wandeling door Madrid".... en die wandeling ging zo langzaam dat ik er denk ik in dat tempo wel weken over zou doen.

Jaren later tijdens een wandeling met Betty, mijn snuivende achter me aan sjokkende Franse Bulldog, realiseerde ik me dat je een wandeling net zo moet maken als de eerste zin van mijn cursus Spaans, langzaam en bewust.

Het viel me vaker op dat er best veel gebeurt tijdens zo`n wandeling en we daar letterlijk en figuurlijk veel te snel aan "voorbij lopen".

Ik stapte tegen een uur of vijf met Betty naar buiten en het eerste wat me opviel was de geur van de zomer, die zoete warme geur met hier en daar een vleugje verbrande kolen van een barbecue die je neus binnendrong en je een heerlijk warm en vooral dat zomerse gevoel gaf.
De temperatuur was heel behaaglijke en de stof van mijn jurkje fladderde langs mijn benen.

Ik liep met Betty de straat uit en de vader van een klasgenoot van Wouter kwam net de bocht om fietsen, zijn aktetas achterop en waarschijnlijk terugkomend van zijn werk.... 
Hij keek me aan en herkende me als de moeder van Wouter, vraag mij niet welke zoon of dochter bij hem hoorde maar ik herkende hem ook en we zeiden elkaar tijdens het passeren vriendelijk gedag.
Raar eigenlijk dat het je tijdens een wandeling waarop je heb besloten al je zintuigen open te gooien, het zo opvalt dat je begroet wordt, meestal zeg je gedag en loop je onnadenkend of vol gedachten door. 
Nu bedacht ik me dat het leuk was om begroet te worden door iemand die je eigenlijk nog nooit gesproken had op het schoolplein zoveel jaar geleden.

Ik liep met Betty langs de waterkant en ik zag twee "ouder" zwanen met hun kleintjes langs de waterkant zitten en het was zo leuk om te zien hoe ze zich allemaal met hun snavels aan het oppoetsen waren voor de komende avond.
Hun lange nekken vormden mooie bogen langs hun veren en hun staarten zwaaiden heen en weer.
Vader , of zou het de moeder geweest zijn, was heel alert op wat er voorbij kwam en stond met de vleugels in een hoge dreigende houding af te wachten wat dat zwarte snuivende monster zou doen. 
Betty sjokte gewoon door, zich niet bewust van het gevaar wat haar te wachten stond als ze een verkeerde beweging zou maken.

Ik nam een bocht en zag in de verte onder een tunneltje door een man en een vrouw aan komen lopen in sportkleding.
De man was denk ik 1.90 meter en de vrouw 1.50, ook nu viel het op omdat ik bewust keek en die man en vrouw ook heel bewust in me opnam.
Als je vluchtig zou kijken zou je gedacht hebben dat het een vader en dochter zouden zijn maar toen ze dichterbij kwamen kon je duidelijk zien dat de vrouw ouder was dan de man.
Wat me ook opviel was dat de man met zijn voeten zo`n rare stand had dat de buitenkanten van de hakken van zijn sportschoenen helemaal afgesleten waren en ik me bedacht dat hij daar best wel eens last van zou kunnen krijgen want ook de vorm van zijn benen stonden verkeerd.

We zeiden elkaar gedag en ze liepen in rappe pas door.
Ik liep al kijkend naar de achterkant van die wandelde man en vrouw door en vervolgde mijn weg met Betty hijgend en snuivend achter me aan want jeetje vrouwtje, moeten we echt zo ver met die hitte????.

In de verte hoorde ik een politie helikopter, hij vloog van de ene kant van de stad naar de andere en uiteindelijk bleef hij rond cirkelen boven een woonwijk.
De sirenes van de politie auto`s die voorbij raasden bleven lang hangen en er was dus duidelijk iets gebeurd.
Het zal wel in de plaatselijke krant komen bedacht ik me.

Ik wandelde verder op het fietspad naast een groenstrook en zag een jonge vrouw op de fiets aan komen met een meter of vier achter haar een man.
De vrouw begon te lachen toen ze Betty al snuivend achter me aan zag sjokken en riep in het voorbijgaan, "wat een leuk hondje heeft u".... ik zei dat ze daar gelijk in had en bedankte haar vriendelijk. 
De man die achter haar fietste begon ook te lachen en zei me gedag.

En toen dacht ik, ik moet dit opschrijven, want wat er in een rondje wandelen van nog geen 15 minuten al niet gebeurt.
De mensen die je tegenkomt en je gedag zeggen en of zomaar een spontane opmerking maken, de geluiden om je heen van die helikopter en al die mensen die bezig zijn in de tuinen die aan het water grenzen, de gillende en spelende kinderen, het verkeer wat voorbij raast, al die kleuren van de zomer.

Het zijn allemaal belevingen die je ziet als je langzaam en bewust kijkt en hoort als je heel bewust luistert, net zo bewust als de zin die ik de eerste keer hoorde van mijn cursus Spaans, 
Un paseo por Madrid.

En Un paseo por Madrid werd nu Un paseo door mijn wijk en I love it.