Un paseo por Madrid

Ooit, een hele lange tijd geleden, heb ik een cursus Spaans willen volgen en toen ik mijn thuis pakket met jawel, "cassettebandjes", het waren er een stuk of 12, voor in een ouderwetse cassetterecorder binnen kreeg wilde ik natuurlijk gelijk even luisteren wat ik dan zou horen en daarmee zou moeten doen.

De dikke studieboeken werden aan de kant gelegd en bandje nummer 1 ging in de ouderwetse recorder.
Als eerste hoorde ik in een "heeeelll laannggzaammmm" tempo,  UuuNnnn PASEOoo PORrrr MADRIDddd....

Letterlijk vertaald, "Een wandeling door Madrid".... en die wandeling ging zo langzaam dat ik er denk ik in dat tempo wel weken over zou doen.

Jaren later tijdens een wandeling met Betty, mijn snuivende achter me aan sjokkende Franse Bulldog, realiseerde ik me dat je een wandeling net zo moet maken als de eerste zin van mijn cursus Spaans, langzaam en bewust.

Het viel me vaker op dat er best veel gebeurt tijdens zo`n wandeling en we daar letterlijk en figuurlijk veel te snel aan "voorbij lopen".

Ik stapte tegen een uur of vijf met Betty naar buiten en het eerste wat me opviel was de geur van de zomer, die zoete warme geur met hier en daar een vleugje verbrande kolen van een barbecue die je neus binnendrong en je een heerlijk warm en vooral dat zomerse gevoel gaf.
De temperatuur was heel behaaglijke en de stof van mijn jurkje fladderde langs mijn benen.

Ik liep met Betty de straat uit en de vader van een klasgenoot van Wouter kwam net de bocht om fietsen, zijn aktetas achterop en waarschijnlijk terugkomend van zijn werk.... 
Hij keek me aan en herkende me als de moeder van Wouter, vraag mij niet welke zoon of dochter bij hem hoorde maar ik herkende hem ook en we zeiden elkaar tijdens het passeren vriendelijk gedag.
Raar eigenlijk dat het je tijdens een wandeling waarop je heb besloten al je zintuigen open te gooien, het zo opvalt dat je begroet wordt, meestal zeg je gedag en loop je onnadenkend of vol gedachten door. 
Nu bedacht ik me dat het leuk was om begroet te worden door iemand die je eigenlijk nog nooit gesproken had op het schoolplein zoveel jaar geleden.

Ik liep met Betty langs de waterkant en ik zag twee "ouder" zwanen met hun kleintjes langs de waterkant zitten en het was zo leuk om te zien hoe ze zich allemaal met hun snavels aan het oppoetsen waren voor de komende avond.
Hun lange nekken vormden mooie bogen langs hun veren en hun staarten zwaaiden heen en weer.
Vader , of zou het de moeder geweest zijn, was heel alert op wat er voorbij kwam en stond met de vleugels in een hoge dreigende houding af te wachten wat dat zwarte snuivende monster zou doen. 
Betty sjokte gewoon door, zich niet bewust van het gevaar wat haar te wachten stond als ze een verkeerde beweging zou maken.

Ik nam een bocht en zag in de verte onder een tunneltje door een man en een vrouw aan komen lopen in sportkleding.
De man was denk ik 1.90 meter en de vrouw 1.50, ook nu viel het op omdat ik bewust keek en die man en vrouw ook heel bewust in me opnam.
Als je vluchtig zou kijken zou je gedacht hebben dat het een vader en dochter zouden zijn maar toen ze dichterbij kwamen kon je duidelijk zien dat de vrouw ouder was dan de man.
Wat me ook opviel was dat de man met zijn voeten zo`n rare stand had dat de buitenkanten van de hakken van zijn sportschoenen helemaal afgesleten waren en ik me bedacht dat hij daar best wel eens last van zou kunnen krijgen want ook de vorm van zijn benen stonden verkeerd.

We zeiden elkaar gedag en ze liepen in rappe pas door.
Ik liep al kijkend naar de achterkant van die wandelde man en vrouw door en vervolgde mijn weg met Betty hijgend en snuivend achter me aan want jeetje vrouwtje, moeten we echt zo ver met die hitte????.

In de verte hoorde ik een politie helikopter, hij vloog van de ene kant van de stad naar de andere en uiteindelijk bleef hij rond cirkelen boven een woonwijk.
De sirenes van de politie auto`s die voorbij raasden bleven lang hangen en er was dus duidelijk iets gebeurd.
Het zal wel in de plaatselijke krant komen bedacht ik me.

Ik wandelde verder op het fietspad naast een groenstrook en zag een jonge vrouw op de fiets aan komen met een meter of vier achter haar een man.
De vrouw begon te lachen toen ze Betty al snuivend achter me aan zag sjokken en riep in het voorbijgaan, "wat een leuk hondje heeft u".... ik zei dat ze daar gelijk in had en bedankte haar vriendelijk. 
De man die achter haar fietste begon ook te lachen en zei me gedag.

En toen dacht ik, ik moet dit opschrijven, want wat er in een rondje wandelen van nog geen 15 minuten al niet gebeurt.
De mensen die je tegenkomt en je gedag zeggen en of zomaar een spontane opmerking maken, de geluiden om je heen van die helikopter en al die mensen die bezig zijn in de tuinen die aan het water grenzen, de gillende en spelende kinderen, het verkeer wat voorbij raast, al die kleuren van de zomer.

Het zijn allemaal belevingen die je ziet als je langzaam en bewust kijkt en hoort als je heel bewust luistert, net zo bewust als de zin die ik de eerste keer hoorde van mijn cursus Spaans, 
Un paseo por Madrid.

En Un paseo por Madrid werd nu Un paseo door mijn wijk en I love it.