Datingsite !!!!

Bij tijd en wijle ging ik op een datingsite en had daar wat leuke contacten via mail, msn en soms zelfs persoonlijk.
Mijn zoon vond het niet zo leuk maar een avond in de kroeg vond ik niets en tijdens het boodschappen doen kwam ik niemand tegen, dus voor mij was het op dat moment leuk tijd verdrijf.
Meestal draaide het op niets uit en uiteindelijk werd ik het zat.
Mijn geluk moest niet afhangen van een man, en had ik het met de mensen om me heen niet meer dan gezellig?

Toen ik besloten had dat hele dating gedoe te stoppen kreeg ik een berichtje van een man.
Leuke man zo op het eerste gezicht en ik besloot het nog even uit te stellen.
Na wat heen en weer gemail heb ik hem op een ochtend een berichtje gestuurd dat ik mijn profiel eruit gegooid had en dat als hij nog contact met me wilde hij me via Facebook of Whats app kon bereiken.
Ik liet mijn telefoon nummer achter en dacht, als hij ons eerste mail contact echt leuk genoeg vond dan hoorde ik wel weer van hem.
Een half uur later zag ik dat hij gereageerd had.
Hij schreef dat hij geschrokken was dat ik mijn profiel verwijderd had en blij was dat ik iets op zijn profiel had achtergelaten.

Ons Whats app contact werd al snel intensief en we hadden hele persoonlijke en soms emotionele gesprekken.
Beiden waren we ervan overtuigd geen relatie te willen dus zo'n man met wie je lekker de hele dag kon appen en die verder niets wilde was voor mij geweldig, een verademing zelfs.
Hij was vrachtwagen chauffeur en woonde samen met zijn vier kinderen. Hij had het druk, was altijd onderweg en vond het eigenlijk wel best zo, hij vond dat hij de vrije tijd die hij had moest besteden aan zijn kinderen en dat zijn tijd nog wel kwam.

Mijn argumenten dat hij ook zichzelf niet moest vergeten en dat als zijn kinderen groter zouden zijn hij misschien wel alleen achterbleef en dat hij de kans een leuke vrouw te ontmoeten zomaar liet lopen.
Al die argumenten wuifde hij weg.
Zijn tijd zei hij kwam nog wel.

Ondertussen bleven we lekker appen en toen ik het een keer moeilijk had vroeg hij of hij me mocht bellen. 
Ik was nieuwsgierig naar zijn stem dus ik schreef dat dat mocht alleen dat ik huilend weinig kon zeggen maar dat vond hij niet erg.
Ons eerste gesprek werd een feit, hij klonk net als mijn broer dus dat eerste gesprek voelde al snel vertrouwd waarna we besloten vaker te bellen.

We werden vrienden.

Na een paar weken wilde hij me toch ontmoeten en dat was eigenlijk alleen maar omdat ik gezegd had dat ik heerlijke zuurkool kon maken en aangezien hij dat heel lekker vond en al tijden niet gegeten had werd onze eerste date dus een "ruildate",  hij zuurkool, ik waspoeder.
Want we hadden bij de Makro afgesproken omdat hij dan zijn vrachtwagen makkelijk kon parkeren, ik waspoeder kon kopen en we daar ook nog een kop koffie konden drinken.
Ik dus op een avond snel vanuit mijn werk naar huis om de zuurkool op te halen en hop, nog in mijn werkkloffie gelijk door naar de makro want hij moest op tijd zijn vrachtwagen terug brengen.
Toen ik daar aan kwam heb ik mijn auto achter die grote wagen van hem geparkeerd en stapten we uit.
Hij kwam aan lopen met een prachtige bos bloemen. Ik schijn ooit tegen hem gezegd te hebben van die bloemen te houden en na de reden van onze ontmoeting, de zuurkool,  afgegeven te hebben zijn we naar binnen gelopen.
Onderweg naar het restaurant bedachten we dat we ook best tijd hadden om samen te eten.
Daar zaten we dan, beiden in onze werkkleding bij de Makro, hoe romantisch kun je het maken ook al was het geen echte date.
De tijd vloog natuurlijk voorbij en na mijn waspoeder afgerekend te hebben spraken we af om na 100 wasbeurten weer een date te plannen voor een kop koffie en om nieuwe waspoeder te kopen.

Toen ik hem na een tijdje appte dat mijn waspoeder bijna op was, was een tweede date snel afgesproken.
Voor iemand die helemaal nooit van plan was te daten vond ik hem toch erg snel met zijn tweede afspraak. Ook de tweede date was erg gezellig en ging veel te snel.

Ondertussen wisten zijn kinderen ook van mij want hij moest natuurlijk ook uitleggen met wie hij zo vaak zat te appen en waarom hij soms zo hard moest lachen.
Zijn kinderen en ik werden Facebook vrienden en op die manier leerden ook wij elkaar kennen.
Ondertussen begon ik toch wel gevoelens voor hem te krijgen en daar hadden we ook gesprekken over.
Hij vertelde dat hij me ook meer dan leuk vond maar dat hij zijn gevoel onderdrukte want hij kon het zich niet veroorloven verliefd te worden.
Het zou zijn wereld teveel veranderen en hij had geen tijd voor nog iemand in zijn leven en al helemaal niet iemand waarvan hij wist daar veel mee samen te willen zijn. Hij kon het zijn kinderen niet aan doen zei hij.
Het feit dat iemand ook iets kon toevoegen in zijn leven wilde hij maar niet snappen.

Ik had nog vrijkaarten voor een film bij de Pathe bioscoop en nodigde hem daarvoor uit.
Een avondje Scheveningen werd het, eerst een beetje over het strand banjeren daarna lekker uit eten dan de bioscoop en als afsluiter nog even ergens wat drinken.
En die avond kwam hij erachter dat een avondje uit eigenlijk best wel leuk is en dat hij dat onbewust misschien toch wel gemist had, en ook dat zijn gevoelens voor mij sterker waren dan hij toe wilde geven.

Tussen de dates door zaten we de hele dag te appen of te bellen en op een dag zei hij dat hij een verrassing voor me had.
Hij had kaarten geregeld voor de musical van Soldaat van Oranje, want daar wilde je toch graag naar toe zei hij...
Blijer kon hij me niet maken die dag.
11 mei zouden we gaan en die middag stond hij voor mijn neus met een bos rode rozen en een kaartje erin.
Op dat kaartje stond de vraag of ik "verkering" met hem wilde.
Ik zei plagend dat ik hem later op de avond antwoord zou geven.

Inmiddels hebben we al 4 maanden officieel "verkering" en toen we laatst terug kwamen van de film, "Smoorverliefd" die pas uit was realiseerde ik me hoezeer ik het  getroffen heb.
Ik heb die avond genoten,  genoten van de film, het samenzijn met hem maar nog meer van het feit dat ik nog even gewacht heb om van die datingsite af te gaan en hem een bericht gestuurd had toen, anders had Ik hem nooit ontmoet.

Op weg terug naar huis, had hij èèn hand aan het stuur, in zijn andere hand lag de mijne (voordeel van een automaat), er klonk een prachtig nummer  van Glennis Grace op de radio die hij zat mee te zingen en toen ik zo naar hem zat te kijken en de contouren van zijn gezicht en van zijn lichaam volgde voelde ik me volmaakt gelukkig.

Mijn moeder.

Morgen is ze jarig, mijn moeder of eigenlijk onze moeder, 70 jaar wordt ze, 70 jaar alweer... en is dat 70 jaar jong of toch 70 jaar oud.

Toen ze me vertelde dat haar zus, mijn tante een paar jaar geleden al 70 was dacht ik, jee, wat oud en nu denk ik mijn moeder wordt morgen 70, is zij dan oud???
Ik vind van niet, in de ogen van een ander misschien wel en zal mijn moeder zich niet zo voelen maar in mijn ogen is ze nog jong en staat ze nog volop in het leven.

En als ik denk aan het leven van mijn moeder kom ik tot de conclusie dat zij heel wat te verwerken heeft gehad.

Met 17 jaar haar eerste kindje, mijn inmiddels overleden zus Petra die elke dag nog zo gemist wordt en er morgen gewoon bij had moeten zijn.
Met 17 jaar getrouwd met mijn vader, waarmee ze na mijn zus nog 5 kinderen heeft gekregen.
De nodige ups en downs tijdens onze jonge kinderjaren waaronder ziekte van haarzelf, de zorgen om ons en het overlijden van haar man, onze vader op 42 jarige leeftijd.
Daar zat ze dan, 36 jaar, 6 kinderen in de leeftijd van 9 tot 19 en weduwe.
Ik geef het je te doen.
Toen ikzelf 36 werd heb ik daar heel bewust bij stil gestaan en alleen nog maar meer waardering gekregen over hoe ze het gedaan heeft.

Gelukkig heeft mijn moeder een ongelooflijke kracht want ondanks al het verdriet en het gemis om haar man is ze doorgegaan met leven.
Mijn tranen liggen in mijn kussen zei ze tegen me.

Ze haalde haar rijbewijs zodat ze mobiel was en bleef zorgen dat wij goed op onze plek terecht zouden komen.
En aan een andere man is ze nooit begonnen, daar had ze helemaal geen zin in want zei ze, jullie vader was mijn enige en grote liefde, daar kan geen andere man aan tippen.

Toen ze op jonge leeftijd kleinkinderen kreeg kon ze haar geluk niet op.
Ze was en is met elk kleinkind zielsblij en houdt van alle kleinkinderen evenveel.
Ons gezin bestond uiteindelijk met alle aanhang erbij uit 22 mensen.
Met verjaardagen een hoop gezelligheid maar vooral veel drukte en dan merk je aan haar dat ze ouder wordt want die drukte is eigenlijk te veel drukte en kan ze niet zo goed meer aan.

Nu wordt ze morgen 70 en gaan we met de familie die door het wegvallen van mijn zus en aanhang kleiner aan het worden is "gezellig" uit eten.

70 wordt ze. mijn moeder, in gedachten zing ik lang zal ze leven en ik hoop oprecht dat ze nog lang zal leven ondanks dat het leven haar soms te zwaar valt.

Lieve Mam, ik zeg het veel te weinig en laat het ook niet altijd merken maar ik ben echt ongelooflijke trots op hoe jij je leven hebt beleefd en hoe je met alle tegenslagen bent omgegaan ondanks dat het helemaal niet makkelijk was en je het bijltje er wel eens bij neer wilde gooien.
Je bent er nog steeds, doet ongelooflijk je best en ik hou van je.

Morgen wordt je 70 en gaan we met zijn allen het leven vieren.

Dikke kus.

Spinning

Om 18.30 uur rij ik (ja, met de auto) richting sportschool voor een uurtje spinning.

Ik parkeer mijn auto verderop in een straat en loop gedachteloos richting sportschool, mijn oranje sporttas hangt nonchalant over mijn schouder.

Daar aangekomen begroet ik de receptioniste en leg ik mijn vinger op een apparaatje waarna het draai hekje open gaat.

Ik loop naar de kleedkamer, toets een code in voor een kluisje en trek mijn spinning schoenen aan. 

Ik stop mijn spullen in het kluisje, pak mijn handdoek en flesjes drinken en loop naar boven richting de spinning zaal waar de muziek al aan staat.

Eenmaal binnen en word ik enthousiast begroet door Wouter, de trainer.

Hij is zo`n persoon van de reclame van Nespresso, hij geeft je het gevoel dat je speciaal bent.

Ik loop naar Wouter die beneden staat, de spinning fietsen staan allemaal op een soort van tribune en gericht op een groot beeldscherm waar we tijdens het fietsen naar kunnen kijken.

Hij geeft me lachend een hand, doet alsof ik er voor het eerst ben en stelt zich voor, ik speel zijn spelletje mee, noem mijn naam en vraag of hij mij wil helpen met het instellen van mijn fiets, wat hij ook heel lief doet.

Na het instellen ga ik vast warm fietsen en pas ik mijn fiets steeds meer aan op hoe het voor mij prettig fietst.

Ondertussen komen er steeds meer mensen binnen die vriendelijk en enthousiast door Wouter worden begroet .

Om 19.00 uur gaat de les beginnen, het scherm gaat op "fietsen in de bergen"en de muziek gaat aan op een "up" tempo, lekker snel en met een goede beat.

We beginnen in een dubbel tempo op lichte weerstand roept Wouter boven het geluid uit.

Ik zit een beetje op de verkeerde plek want ik zit tussen twee grote boksen in en zoals het hoort tijdens de spinning les staat de muziek lekker hard.

We fietsen op een weg met lichte stijging in de bergen en het gaat lekker, ik heb er zin in.

Tijdens het eerste nummer waarbij we af en toe weerstand moeten bijdraaien, wordt het al snel zwaarder en gaat de hartslag omhoog.

Bij het tweede nummer draaien we de weerstand nog wat bij, de berg wordt steiler en onze handen moeten van relax naar racing positie, zo hangen we meer in de fiets.

Het tempo zit er goed in en de muziek dreunt lekker door terwijl Wouter ons blijft motiveren om door te gaan.

Bij het derde nummer draaien we de weerstand nog zwaarder en moeten we gaan staan.

Ik doe, zoals altijd als we staan mijn ogen dicht en voel het zweet op mijn gezicht en mijn haar mee dansen op het ritme van de muziek.

Ik hoor Wouter instructies geven, draai weerstand bij....ga door en mijn gedachten dwalen af naar afgelopen zomer.

Mijn gedachten dwalen af naar mijn fiets maatje Frank die blij en vrolijk naast me fietst, ik zie zijn lieve gezicht lachend naar me kijken, ik voel zijn hand op mijn rug om me net even dat zetje te geven als we een heuvel opgaan en ik hoor hem praten ...... en ik, in gedachten kijk ik hem alleen maar stralend aan want, mijn god, wat heb ik daarvan genoten, wat heb ik van hem genoten.....

Ondertussen hoor ik Wouter roepen Ga door, nog even, jaaa...voel de verzuring in je benen, ga door, kom op, nog even, links rechts, links rechts .... Mijn benen trappen automatisch mee op het ritme van de muziek en ik voel mijn hart bonken.

Ik doe mijn ogen weer open en kijk richting het scherm, ik ben blij als Wouter roept dat we weer mogen gaan zitten en onze weerstand lager mogen zetten.

Hij laat ons iets drinken en geeft ons daarmee een beetje tijd om bij te komen .....

Het volgende nummer is er weer een in de bergen en de weerstand is hoog, we moeten weer gaan staan en als ik het even niet meer trek, doe ik mijn ogen weer dicht (dat fietst toch lekkerder, zeker als het zo zwaar is) en visualiseer ik dat ik op de Alp d`Suez fiets en ik kan alleen maar denken aan de reden waarom mensen daar aan mee doen en aan het motto,....Opgeven is geen optie.

Ik trap hijgend door en kom met een stralende lach "boven", ik geniet echt van dit gedoe op de fiets.

Na nog een aantal nummers zet Wouter iets rustigs op voor de Cooling Down.

Nog steeds hard, maar wel rustig.

Het beeldscherm laat ruige bospaden en de watervallen van Niagara zien en van die beelden mogen we tijdens onze Cooling Down genieten. 

Het uurtje spinnen zit er bijna op.

Als we als laatste de rek en strek oefeningen hebben gedaan, maken we onze fietsen schoon en komt de volgende groep al weer naar binnen.

Ik word blij verrast (jij....spinnen ???) begroet door een bekende en krijg drie zoenen op mijn bezwete wangen ... Hij vraagt hoe het gaat en of ik afgevallen ben en zegt dat ik er goed uit zie.

En ik lach, ik geniet van zijn woorden maar ik geniet nog meer van mijn fietstocht door de bergen.

Als ik even later Wouter beneden in de gang tegenkom en hem bedank voor de les zegt hij dat ik goed ben "meegekomen" voor een eerste keer en dat hij trots op me is .....hahaha............

  

Sleur ??? of toch niet.....

Vanmorgen toen ik in de auto zat onderweg naar mijn wekelijkse ochtendje met een ouder echtpaar bedacht ik me dat ik er eigenlijk niet zo heel veel zin in had en dat ik het geen sleur moest laten worden.
De weg er naar toe ben ik anders dan anders gereden om dat gevoel van sleur te doorbreken en er sneller te komen omdat het weer eens vast stond op de kruising.
Daar aangekomen belde ik aan, de oude dame deed open, keek om me heen en vroeg, ben je met de fiets????
Ik begon te lachen en zei dat ik het veel te koud vond op de fiets en met de auto was gekomen.
Mooi zei ze, wil je ons dan om half elf naar het ziekenhuis brengen???

Ping...... de ochtend die vaak hetzelfde is, was opeens niet meer hetzelfde.

Onder het genot van een kop thee het verhaal aangehoord van hun onverwachte ziekenhuis bezoek en zijn we even later op pad gegaan.
Nadat ik ze bij het ziekenhuis had afgezet ben ik naar een vriendin gereden die een kapperszaak heeft.
Daar een kop koffie gedronken en even lekker bijgekletst met haar en haar zus die er ook was.

Daarna richting drogist en tijdens het uitproberen van een foundation een leuk gesprek gehad met iemand die daar aan het werk was.
Gelijk maar twee mooie aanbiedingen meegenomen en doorgereden naar de supermarkt.
Mijn avondeten en wat lekkers gekocht voor een vriendin die die middag langs zou komen.
Ik stond bij de kassa achter een man die, ach ja doe maar ....mompelde toen de kassière vroeg of hij de voetbalplaatjes wilde hebben, waarop ik de opmerking maakte, er zal altijd wel een kindje zijn die ze spaart.
Toen ik aan de beurt was en afgerekend had, veel minder dan het bedrag waarvoor je die voetbalplaatjes krijgt, zei de kassière, jij hebt vast ook wel iemand die ze spaart en duwde een aantal pakjes in mijn richting...
Toen ik haar bedankte zag ik haar naamkaartje waarop de naam Petra stond.
De vette glimlach stond toen vast op mijn gezicht.

Toen ik thuis kwam snel wat gegeten,de was aangezet en de stofzuiger en dweil door het huis getrokken, tenslotte moet dat ook gebeuren op zo`n vrije dag.

Na een gezellig samenzijn met mijn vriendin, ben ik een eind met Betty gaan wandelen.
Het was best koud maar met de zon erbij voelde het warm aan en heb ik echt lopen genieten, van de wandeling, het weer, en die lekkere waggel billen van Betty die voor me uit liep.

Toen ik bijna thuis was zag ik het vrolijke gezicht van een andere vriendin die net aan kwam fietsen en riep, Hey Joooooo, ik zat net aan je denken, ik heb je al zolang niet gezien, wordt het geen tijd voor een wijntje??
Waarop ik antwoordde dat het inderdaad tijd werd en we afspraken snel een avondje te plannen.

Tijdens het wandelen kreeg ik een sms'je van mijn mail vriendje, "mijn lief dagboek" zoals ik hem noem.
Hij was in de buurt en wilde een vervroegd "Valentijnsdag" bosje bloemen langs brengen....
Ik kreeg 5 bossen prachtige rode tulpen in mijn handen geduwd en na samen een kop thee gedronken, is hij een half uur later weer vertrokken.

Vanmorgen nog geroepen dat ik benieuwd was of ik iets zou krijgen met Valentijn..... haha....mijn dag kon al niet stuk maar toen helemaal niet meer.

Mijn vorige blog,"Het is weer zo`n dag", sluit zeker aan bij deze blog....

Ook dit is weer zo`n dag waarop je denkt dat het gaat zoals het altijd gaat maar veranderd in een dag met vele geluksmomenten.

En ik, ik geniet en besef me wat een gezegend mens ik ben.

Zo'n dag.

Het is weer zo'n dag.

Zo'n dag dat jouw gevoel na een emotionele gebeurtenis weer omhoog komt.

Zo'n dag dat je verwacht van de mensen om je heen iets te horen maar je telefoon blijft stil.

Zo'n dag dat muziek van heel lang geleden beelden laat zien waarvan de tranen in je ogen opwellen en het gemis aan de personen waaraan je die muziek gekoppeld hebt weer omhoog komt.

Het is weer zo'n dag waarin je foto's bekijkt en de mooie plaatjes die je ziet een grote glimlach tovert op je gezicht en je verwarmt in je hart.

Het is weer zo'n dag dat oude bewaarde mails gelezen worden en je het gevoel herkent waarmee het toen geschreven of gelezen is.

Het is weer zo'n dag dat je van alles wil doen maar er niets uit je handen komt.

Het is weer zo'n dag dat je alleen maar kunt denken aan hoe het was, hoe het kon gebeuren en aan hoe, door het opnieuw te beleven alle puzzelstukjes in elkaar vallen.

Het is weer zo'n dag dat je je gevoel een nieuw plekje moet geven en je je gaat klaar te maken voor de rest van de dag.

Het is weer zo'n dag.

Zo'n dag die er steeds minder vaak is, maar er na een emotionele gebeurtenis wel komt.
En er voor zorgt dat alles weer eens op de juiste plek gezet wordt.

En toch merk ik dat een, het is weer zo'n dag ,ook heel snel weer voorbij gaat en ik me opgelucht en lichter op maak voor een nieuwe dag.

Het was weer zo'n dag ;-)

Katten koekjes en honden behoefte.

Daar zit ze, in de keuken, zacht piepend, oren recht omhoog en ogen die me zo zielig aankijken dat ik haar vraag wat er is...

Waarom zit je te piepen???
Wat is er dan???
Ben je je balletje kwijt???
Ze kijkt me blij aan, althans dat denk ik gezien de bewegingen van haar koppie...
Ik ga op handen en knieën zitten om onder de kast te kijken of het balletje daar soms ligt, en daar wordt ze heeellll blij van want het vrouwtje wil spelen.
Ze kruipt onder me door en begint spontaan te snuiven, in mijn gezicht te likken en door mijn gelach wordt ze steeds enthousiaster en ik speels in mijn oor gebeten.
Leuk hè vrouwtje... “samen spelen“ hoor ik haar denken.
Het balletje ligt er niet dus ik sta weer op.

Zij kijkt me aan en loopt naar de kattenbak die naast de koelkast staat, verborgen in een hoekje.
Ze gaat er recht voor zitten en als ik vraag of het balletje daar ligt, kijkt ze me aan met zo'n blik van "kom dan kijken vrouwtje"

Normaal gaan de katten naar buiten maar met deze kou en vochtige grond blijven ze alletwee liever lui op de warme vensterbank liggen en doen ze hun behoefte weer in de bak.

Zo ook die ochtend, ik ga weer op handen en knieën zitten met mijn hoofd voor de opening van de kattenbak, waardoor zij denkt, als jij het doet mag ik het ook en duwt tegen me aan en likt snuivend mijn oor want alsjeblieft.....  MAG IK ZE?????
En daar zie ik "ze"liggen, twee katten drolletjes .....
Ze wordt helemaal gek als ik met hoge toon zeg... Ohhh dat is er... Jij wil ze hebben hè ?? Viezerd... Dat is toch niet voor jou???
Ik denk dat ze hoort "wil je ze hebben ??" want ze duikt blij voor me en duwt haar neus in de kattenbak...
Mag ik "ze" pakken vrouwtje ??, en kijkt me met haar oortjes naar achteren aan.
Ik begin te lachen en zeg, "nee viezerd"  en sta op om een plastic zakje te pakken en haal ze uit de bak om ze weg te gooien.
Ze kijkt me teleurgesteld aan en als troost loop ik naar haar koekjes pot om haar te belonen.
Te belonen voor het feit dat ze ze niet uit de bak gepakt en opgegeten heeft, wat ze normaal wel altijd doet.
Want wat vind ze ze heerlijk, die katten koekjes.

Ze maakt me weer blij op deze Zaterdag ochtend, dat kleine zwarte monster, ze laat me gieren van het  lachen met haar leuke snuit en verwarmt mijn hart elke keer weer en ik weet die van velen.

Ons hondje Betty..... die gek is op aandacht, kriebelen en katten koekjes.

Fix this kitchen "De Opnamedag"

Eindelijk gaat het dan gebeuren.
Nadat het twee keer werd uitgesteld is het dan zover.
Ik reis af naar Ikea Duiven voor de opname van Fix this kitchen van SBS6.
De radio staat aan en ondanks het weer en soms slechte zicht geniet ik van de rit.
De persoon waarmee ik de opname heb is een jongeman, die semi professioneel kookt en een keuken krijgt met een groot eiland... Althans, dat begreep ik uit de mail, dus ik ben benieuwd.
Onderweg naar Duiven probeer ik
me een beetje voor te bereiden op wat er komen gaat.
Ik had al het een en ander gehoord en dat ik de presentatrice en degene bij wie ze de keuken gaan plaatsen, zou begeleiden in het plangebied of advies zou moeten geven bij het apparatuur was groot.
Dus een beetje "plangebied" tekst en het woord "pyrolytische reiniging" een aantal keer in mijn hoofd uitgesproken want dat zou bij de oven horen die ik hun zou adviseren.
Daar aangekomen, jeetje, wat is Ikea Duiven groot,  heb ik me gemeld bij de receptie en werd ik opgehaald door iemand van de keukenafdeling omdat ze nog druk bezig waren met de opnames van een andere aflevering.
Ik zou dus nog even moeten wachten en aangezien ik mijn werkblouse nog moest aantrekken kwam dat wel goed uit.
De jongen die mij had opgehaald zei dat ik in de kantine koffie kon pakken en hij me zou aanmelden bij F, het meisje die me bij de screentest ook had opgehaald.
In de kantine geen koffie maar een beker water gepakt en aan de praat geraakt met een jonge vrouw die daar ook zat te wachten.
Haar naam was Carol en de vriendin van Noury, de man voor wie de keuken is.
Ze vertelde dat een goede vriend  Noury had opgegeven maar de produktie aan haar had gevraagd of zij de de opname wilde doen.
Ook vertelde ze me dat Noury had meegedaan aan top chefs, daar vijfde was geworden, dat hij heel graag kookt maar een waardeloze keuken heeft .
Noury was dus uitgekozen en kreeg nu zijn droomkeuken.
Ondertussen waren er meer mensen bij ons komen zitten en zaten we gezellig te praten.
Carol en ik hadden afgesproken dat we Duits zouden gaan praten omdat we hoorden dat ze in Ikea Duiven veel Duitse klanten hebben en ik zou haar Heidi noemen, gekkigheid, gewoon om de sfeer er in te houden.
Het ging helemaal nergens over,maar lol hadden we wel.
Een half uur later dan gepland kwamen de presentatie en de Crew er eindelijk aan.
Na wat handen geschud te hebben ging de presentatrice zich omkleden voor de "Volgende" aflevering.
Ondertussen vernam ik dat het  uitstel van de tweede afspraak kwam omdat de dochter van een van de Crew members in het ziekenhuis had gelegen met een onbekende ziekte en zij daar nog veel steeds last van had.
Vivian zou de uitslagen van de onderzoeken krijgen en stond tussen de opnames door steeds met haar telefoon in haar handen om te kijken of ze al hadden gebeld van het ziekenhuis en om haar app berichten te lezen, ook wilde ze graag om 18.00 uur weg om de oppas af te lossen. Maar als je pas om 17.00 uur begint met de opname dan is dat haasten en dat had onbewust weerslag op iedereen.
Maar goed, eindelijk, anderhalf uur later dan gepland liepen we naar de keuken afdeling.
Daar werd het een en ander aan mij uitgelegd en de eerste shot op de afdeling was er één met Vivian en Carol die een keuken op de computer aan het tekenen zijn.
Ik hoefde daar niet bij te zijn dus ben gaan kletsen met mensen van de afdeling, ondertussen wat foto's gemaakt van hun studio, leuk voor mijn collega's en zelfs klanten geholpen want tenslotte liep ik daar als Ikea medewerkster.
Toen de dames klaar waren zou ik ze gaan adviseren bij een inductie kookplaat en kreeg een tekst aangereikt die een aantal keer over moest omdat het niet goed was of wij er te stijf bij stonden, er een klant achter ons stond, een kindje zat te huilen of de receptie iets begon om te roepen.
De kreet, "This is tv" werd vaak geuit.
Alles werd ook vanuit verschillende posities gefilmd en dan is het toch moeilijk om steeds dezelfde tekst met hetzelfde enthousiasme op te zeggen, één voordeel had het wel, de tekst werd steeds beter.
Datzelfde deden we bij een oven met Pyrolytische reiniging maar, Pyrolytisch mocht ik van onze keuken coördinator niet zeggen en moest er "zelfreinigende" oven van maken.
De produktie wilde er nog een grapje van laten maken door Vivian, Waaaatttt???  te laten roepen maar dat wilden ze niet.
Nadat ook die shot een aantal keer van alle kanten opgenomen was,
was ik klaar en mocht ik gaan. Gelukkig....Want met al dat wachten en het continu overdoen was het  best vermoeiend.
We begonnen twee uur later, de hele opname heeft denk ik drie kwartier tot een uur geduurd waarvan er uiteindelijk maar een minuut of drie te zien zullen zijn.
Wat me wel verbaasde was dat het programma door Ikea gesponsord wordt maar het woord Ikea moest worden "afgeplakt" of uit beeld werd gehouden, ik zelfs bijna mijn mouwen moest opstropen omdat er Ikea opstaat, er overal prijskaarten werden afgetrokken en we ook zò neergezet werden dat het woord Ikea niet in beeld kwam.
Toch jammer....

Fix this Kitchen is vanaf 27 januari elke Zondag om 17.30 uur te zien.
In welke uitzending ik te zien ben krijg ik nog te horen en heel eerlijk, ik denk dat alleen mijn achterkant te zien is en mijn stem is nagesynchroniseerd......
In het Duits hahaha.....

Verjaardag.

Elk jaar komt het weer terug, de, een, of je verjaardag.

Elke keer weer een verassing wie er komen of hoe het verloopt.

Welke hapjes je zult nemen want in de loop van de jaren maakt de één er wat meer werk van dan de ander.
De chips, nootjes, kaas en worst en of de toastjes zijn vaak niet weg te denken van de verjaardag tafel, zo ook de alcoholische versnaperingen en dan het liefst zo veel mogelijk wat niet bij iedereen even goed valt.

Ik kan me nog van vroeger herinneren dat er zelfs sigaretten op tafel stonden, in van die whiskey glazen.
Op elke tafel 1 en dan met verschillende sigaretten.
Met filter, zonder filter, menthol, netjes gegroepeerd en voor ieder wat wils.
Nu staan de sigaretten niet meer op tafel maar staat er een groot gedeelte van de visite bij tijd en wijle buiten, want roken in huis wordt niet meer geapprecieerd.

Sommige mensen vieren het groots, het liefst buiten de deur en er zijn veel mensen die het gewoon in de intimiteit van de familie houden en er een "gezellige" avond van proberen te maken.

Ikzelf ga het liefst naar een verjaardag.
Je komt dan netjes gekleed binnen, feliciteert de jarige die blij je kado aanneemt en uitpakt, je doet een "rondje", gaat ergens zitten daar waar plek is in die grote kring en kletst met je buurman of buurvrouw.
Soms tref je het en heb je een leuk gesprek en soms zit je er bij en kijk je er naar, het ligt aan bij wie je bent.

Wat me wel altijd opvalt is hoeveel er over en weer gepraat en zelfs soms geschreeuwd wordt want het lijkt wel of je zodra je ergens zit, je vastgeplakt zit op de stoel op de jarige zelf na.

Degene die drie stoelen verder zit  vraagt je vóór de hoofden van de twee die er tussen zitten langs hoe het gaat , en natuurlijk gaat het goed want de twee die er tussen zitten ken je niet.

En als de avond vordert worden de gesprekken steeds luidruchtiger, staat de muziek wat harder en wordt het lachen hoger en scheller..... De alcohol doet zijn werk.

Vanaf 14 oktober tot 5 januari hebben wij bij ons in de familie gemiddeld twee verjaardagen per maand, waarvan 2 van mijn eigen kinderen en die van mezelf op 19 dec.
Daarbij geteld komen dan de verjaardagen van vrienden en kennissen en, al die gezellige feestdagen.
Onze familie telt zo'n 22 man, waarvan meer dan de helft jonge volwassenen.
Nu komt het wel eens voor dat niet iedereen kan komen omdat er ook gewerkt moet worden, er al afspraken zijn op de dagen dat de feestjes gepland zijn of gewoon omdat men niet wil komen.
De enige dagen dat de familie helemaal "compleet" is (sommige mensen worden altijd gemist, zoals wijlen mijn vader en mijn zus ) zijn op de verjaardag van mijn moeder en met kerstavond.
En meestal is het dolle boel met hier en daar een spanningsveldje bij bepaalde personen maar het gelach is mijlenver te horen.

En toch, hoe gezellig het ook altijd is, ik ben altijd blij als de laatste verjaardag van mijn eigen grote zoon op 4 januari is geweest en de feestneuzen weer de kast in kunnen tot ergens eind februari.

Na die laatste verjaardag, of moet ik zeggen, eerste verjaardag, begint bij mij pas het nieuwe jaar en beginnen we weer van voor af aan.

Happy Newyear!!!!!!!!