Misschien wel.

Ik, Sophie, ik denk niet dat mama dat leuk vind als ze iets doet waarvan ik weet dat mijn dochter het niet leuk zal vinden.
Maar Sophie zegt, misschien wel.

Ik, Sophie, ik denk niet dat een rijstewafel met banaan en kaas lekker is.
Maar Sophie zegt, misschien wel.

Ik, Sophie, ik denk niet dat Betty (de hond)
dat wat je wilt geven lekker vind.
Maar Sophie zegt, misschien wel.

Zo zijn er veel voorbeelden te noemen waar zij van zegt, "misschien wel" en het leuke is dat ik nu tegen mezelf zeg als ik denk iets niet leuk te vinden, maar "Misschien wel" .

Hoezo leer ik van haar, mijn kleine miss Positivo ❤️

Kinderdagverblijf

Ze kijkt me blij verrast aan als ik haar uit het kinderdagverblijf kom halen.
"Ikke dag dat mama me kwam hale" hoor ik haar tegen de leidster zeggen.
Nee, zeg ik, Oma was in de buurt baby kijken en mama vond het goed dat ik je ging halen.
Ohhh... Ikke dag mama.
Ze komt achter de tafel vandaan waar ze net hadden gegeten en vliegt in mijn armen.
Ikke schoenen aan en ikke met jou mee.
De leidster helpt ons met haar spullen en ondertussen leg ik nog een keer uit dat ik in de buurt was en haar wilde ophalen.
Ze vraagt of ze bij mij gaat eten, maar nee, dochterlief vroeg of ik bij haar wilde eten dus ik breng haar naar huis.
We lopen naar buiten en weer zegt ze, ikke dag dat mama me kwam hale.
Ik lach naar haar en zeg, nee, oma komt je halen, Gezellig hé, lieve kleine poppedrop.
Ze kijkt me verbaasd aan en vraagt, Huhh wat zeg jij nou? Ikke heet Sophie toch?
Mijn god, wat hou ik van haar, van mijn lieve kleine poppedrop Sophie ❤️❤️

Blind

                 Zoveel tranen
                 Verborgen verdriet
                 Ik voelde het wel
                 Maar jij zag ze niet.

Kleur

Iets met twee mooie kleuren, die apart prachtig zijn maar als je ze gaat mengen ze minder mooi worden.
Eigenlijk zou je ze niet meer moeten willen mengen zei mijn artistieke vriendin die schilder workshops geeft.
En ik denk dat ze gelijk heeft, teveel mengen maakt de kleur er niet mooier op.
Maar jeetje, wat hou ik van die andere kleur en wat mis ik die kleur in mijn palet.

Broer en zussendag

Vandaag is Nationale broer en zussen dag.
Ikzelf heb drie broers en twee zussen.
Ik zeg twee zussen maar mijn oudste zus is in 2010 overleden.

Ik herinner me een foto van vroeger waarin we in een rij stonden van groot naar klein, van oud naar jong. Of eigenlijk van jong naar nog jonger.
Ik was vierde in rij, boven mij een zus en twee broers en onder mij een broertje en zusje.
Tussen de oudste en jongste zit tien jaar leeftijdsverschil​​.

Het was best druk met zijn allen, zeker toen er later partners en kinderen bij kwamen.
Met verjaardag zaten we zo met tweeëntwintig personen alleen al ons gezin.
Wat super gezellig was, hartstikke druk maar gezellig.

Onze kinderen zaten op dezelfde school,  deelden dezelfde sport, speelden bij elkaar, sliepen bij elkaar en toen ze ouder werden gingen ze samen uit. Er kwam zelfs een neefjes en nichtjes dag.
Zo zagen wij, de broers en zussen elkaar ook regelmatig.

Kerstavond vierden we altijd samen en voor het eten maakte elk gezin één of meerdere gerechten en geloof me, de tafel stond propvol met lekker hapjes.
Dat was voor ons het begin van de feestdagen die we daarna allemaal op onze eigen manier konden invullen.

Met oud en nieuw waren we altijd bij de één of bij de ander, ieder had zijn eigen vaste gewoontes qua hapjes, drankjes en sfeer maken.
Mijn broers en zwagers hadden grote tassen vuurwerk wat voor de kinderen natuurlijk het aller belangrijkste was, zeker toen zij ouder werden.
En wat zo bijzonder was dat hoe druk het ook was, ruzies waren er bijna nooit, ook tussen de kinderen niet.
Iedereen kon goed met elkaar overweg.

En toch is het zo dat we elkaar de laatste jaren bijna tot niet zien.
Uit elkaar gegroeid, irritaties, te druk met ons eigen leven, ruzie door domme acties van twee kinderen en daardoor elkaar een leuk leven niet meer gunnen.
Twee broers wonen zo dicht bij me en toch zie ik ze nooit.
Die keuze hebben zij gemaakt en ik vind het goed zo.

De enige die ik nog zie is mijn jongste zusje en daar ben ik blij om.
Dus die Nationale broer en zussen dag is voor mij, een Nationale "ik hou van je" zusje dag. ❤️

Honderd jaar eenzaamheid

Het boek, honderd jaar eenzaamheid van Gabriël Garcia Marquez.
Dat boek heb ik ooit, heel lang geleden gelezen en vannacht moest ik daaraan denken.
En waarom nu juist aan dat boek?
Omdat het in dat boek allemaal draait om één familie uit een klein dorpje ergens in Zuid-Amerika.
Je volgt in dat boek die familie in de hoedanigheid en omstandigheid waarin ze op dat moment leven, de dingen die ze mee maken, de evolutie etc.
De hele essentie van dat boek is dat alles zich in die honderd jaar herhaald.
Dat begrijp je pas als je de helft gelezen hebt.

En zo is het leven nog steeds.
Nu hier en eigenlijk overal.
Als je over de helft bent van je leven zie je dat alles zich weer herhaalt, zeker als je kinderen hebt.
Je kind valt en staat op.
Je kind is klaar met school,
Je kind begint aan een carrière,
Je kind en relaties,
Je kind krijgt een kind, en dat kind, of die kinderen maken als het goed is ook al deze dingen weer mee.

Ik zie veel dingen bij mijn kinderen terug die ik van mezelf herken.
Ze zijn voor mij echte spiegels.
Ik zie hoe ze omgaan met het leven, hun werk, en hoe ze zijn in hun relaties.
Het zijn eigenlijk kleine (nou ja, kleine, ze zijn beide volwassen) kopieën van mij en hun vader en heel eerlijk.... Ik kan er niet altijd om lachen.
En niet omdat zij zijn wie zij zijn maar meer om wat ik heb laten zien wie ik ben.
Omdat ik ze dezelfde dingen zie doen die ik doe of gedaan heb.
Soms hoor ik ze opmerkingen maken en dingen zeggen die ik gezegd zou kunnen hebben en zoals ik al eerder schreef, ik kan er niet altijd om lachen.

Ik denk dat ik nog wel even tijd heb om mezelf en hoe ik in het leven sta te veranderen en ga ervan uit dat ik niet verzand in honderd jaar eenzaamheid.

Rastaman

Als ik zijn richting uitkijk begint hij te lachen, Donkere man, Rasta haar, haarband  in, mooie ogen en een lieve glimlach.
Met een langzame swingende tred loopt hij mijn kant op.

Ik zie hem als ik in een supermarkt ben en als hij lacht vraag ik me af of hij wel naar mij lacht dus ik loop door.
Ik ben net klaar met werken, loop in mijn werk kloffie, ben hongerig en moe.
Ik pak wat ik nodig heb en na twee keer om me heen gedraaid te hebben vraagt hij  of ik alles kan vinden.
Ik kijk hem aan met een blik van "laat me met rust, zie je niet dat ik moe ben" en zeg, ja hoor, jij ook?
Ben nog steeds in mijn werk kloffie dus blijf beleefd.
Hij kijkt me doordringend aan, lacht weer en zegt, volgens mij werk jij bij IKEA
Ik begin te lachen en zeg, ja, dat heb je goed gezien terwijl ik een stukje van mijn blouse onder mijn jasje vandaan trek.
Welke afdeling? vraagt hij.
Ik noem een willekeurige afdeling en hij zegt, ik kom gezellig een keertje langs om met je te praten.
Op mijn vraag of hij denkt dat ik daar tijd voor heb antwoord hij: dat komt wel goed, let maar op.
Nou, ik ben benieuwd 😉
Ik ga er in ieder geval niet op letten of hij wel of niet naar IKEA komt maar grappig blijft het wel zo'n openlijke flirt in een supermarkt.

Omaja

Als ze weer eens bij me is mijn kleine grote liefde kletst ze de oren van mijn hoofd.
Ineens roept ze Omaaa, oh nee hoor ik haar mompelen, niet Oma maar Omaja waarna ze zegt wat ze te zeggen heeft.
De rest van de dag noemt ze me Omaja en ik vraag me af waar ze dat vandaan haalt.
Als ze aan het eind van de dag weer met haar moeder mee naar huis is begint het me te dagen.
Ik noem haar heel vaak in plaats van SophiE,  SophiA , wat haar doopnaam is.
Snap je hem?
Sophieja.... Omaja....
Tweeënhalf jaar en al zo slim mijn kleine grote liefde. ❤️❤️

Mijn zoon

Even een bloggie over mijn zoon.

Gewoon om te zeggen dat ik eigenlijk veel te weinig zeg hoeveel ik van hem hou en hoe ongelooflijk trots op hem ben.

Ondanks het feit dat hij: 3 studies niet afgemaakt heeft, hij graag naar een festival of een kroeg gaat en daar graag een biertje drinkt en voor mijn gevoel iets te graag, ondanks dat hij zijn kamer nooit opruimt en ik altijd moet zeggen dat hij zijn bed moet verschonen en nou ja, dus dat.
Hij is mijn zoon, mijn zoon die uiteindelijk   wel een diploma gehaald heeft, een HBO stage afgerond heeft terwijl hij MBO deed.
Die elke keer veilig thuis komt van een festival of kroeg en vol leuke verhalen zit.
Die ondanks het feit dat hij op zondag om 10:50 uur wakker wordt en om 11:00 uur moet beginnen altijd positief is.
Hij al vanaf zijn 15 de werkt in het bedrijf waar hij dus om 11:00 uur moet beginnen
Hij al sinds zijn 7 de levensjaar moet dealen met zijn Suikerziekte en er hartstikke goed mee omgaat.
Hij super leuke vrienden heeft waar hij niet alleen mee weg gaat maar ook regelmatig mee sport.
Hij de allerleukste oom is die een nichtje zich mag wensen en, hij nog altijd doet wat ik vraag en nou ja, dus dat.

Zijn vader en ik hebben niet alleen een prachtige dochter gefabriekt maar een even zo'n mooie zoon.

Hou van je Wouter en ben ongelooflijk trots op je. ❤️❤️ Ik kan het niet vaak genoeg zeggen.

Laag frequentie geluid

Sinds een paar maanden hoor ik een motor draaien. Het klinkt alsof er een auto stationair draait, dan lijkt hij bij te gassen en weg te rijden. Dan is het 2 seconden stil en vervolgens begint het weer opnieuw.
Dit hoor ik sinds kort dag en nacht.
Nu kun je het op de dag wel weg drukken door de radio aan te zetten maar s'nachts
is het zeer vervelend.
Sowieso is geluid waar je geen controle op hebt vervelend en ben ik door de  tinnitus (oorsuizen) wel wat gewend maar die motor die ik hoor is niet alleen geluid, ik voel de trilling ook.
En daar krijg ik een ongelooflijk stress gevoel van.

Toen ik vannacht weer eens wakker lag ben ik gaan Googlen. 
Er is op internet best veel te vinden over "laagfrequentgeluid"

Er is zelfs een stichting, www.laagfrequentgeluid.nl waar je je klacht kunt aangeven en ingezonden brieven van andere mensen kan lezen.
Want dat ik hierin ook weer niet de enige ben die er last van heeft is me wel duidelijk.
Er schijnt ook een film gemaakt te zijn, de Brom, die je op YouTube​ kunt bekijken.

Het geluid waar ik last van heb lijkt te komen van twee grote groene metalen kasten (metaal=geluid verhogend en worden het klankkasten) die een stukje verderop bij mij op het parkeerplaats staan.
Die kasten zijn van Reggefiber, een glasvezel bedrijf voor super snel internet. En in beide kasten zitten ventilatoren die ervoor zorgen dat alle bedrading koel blijft.
Begin 2016 hebben ze daar nieuwe ventilatoren in geplaatst en in de zomer van dat jaar begon ik er last van te krijgen.
Het was warm dus de ventilatoren moesten hard werken en het geluid/ gebrom werd daardoor harder wat me uiteindelijk behoorlijk begon te irriteren.
Ik heb daarna twee keer contact gehad met Reggefiber.
De eerste keer hebben ze de ventilatoren zachter gezet zodat het geluid minder werd maar later begon het weer erger te worden.
Na 3 maanden proberen te accepteren dat het er was, nogmaals gebeld en toen kreeg ik te horen dat het geluid binnen de normen viel. Maar ja, wat is de norm en wie bepaald die norm.
Ik moest als ik er last van had maar naar de gemeente bellen zei de jongeman aan de andere kant van de telefoon.
Je snapt dat ik behoorlijk over de zeik was want ik had gehoopt geholpen te worden.
Maar goed, ik een mail gestuurd naar de wijk coördinator.
Toen zij niet reageerde heb ik op aanraden van een vriendin een mail gestuurd naar de Wethouder.
Dezelfde avond werd ik gebeld door de wijk coördinator
Het werd een heel leuk gesprek, vol begrip, ze was al druk bezig geweest voor me en wilde graag een afspraak maken om eens langs te komen en te luisteren naar waar ik nu eigenlijk last van had.
Om een lang verhaal kort te maken.
Ze kwam, we dronken koffie, hadden weer een leuk gesprek, hebben bij die groene kasten staan luisteren en na ruim 2 uur in elkaars gezelschap te hebben vertoeft beloofde ze me een oplossing.
Maar zei ze, alles kost geld en het heeft wel even tijd nodig, want ja, wie gaat het betalen, ongeacht wat er gedaan zou worden.
Ik had in ieder geval een heel goed gevoel, voelde me gehoord en we zouden elkaar op de hoogte houden.

Een paar weken later na weer een ongelooflijke slechte nacht waarin ik badend in het zweet en met hartkloppingen wakker in bed lag heb ik haar gemaild met de mededeling dat ik wilde gaan verhuizen.

IK WAS ER KLAAR MEE.

Heel eerlijk wil ik helemaal niet verhuizen want dit huis is het huis wat ik me 7 jaar geleden wenste maar de omstandigheid dwingt me.

Wat mij hierin eigenlijk het meest frustreert is het feit dat ik nu moet gaan verhuizen omdat zo'n bedrijf van die metalen kasten heeft staan met van die grote ventilatoren.
Waarom kan zo'n bedrijf zelf niet bedenken dat mensen daar misschien wel eens last van kunnen hebben.
Want als ik nou de enige zou zijn die het hoort dan moet ik er maar mee leven maar er zijn meerdere mensen in mijn omgeving die het horen maar omdat ze hier niet dag en nacht mee te maken hebben er dus ook geen last van ondervinden.
Ik ben er van overtuigd dat als er iets om die kasten heen gebouwd wordt, en dat heb ik ook met de wijk coördinator besproken, dat het geluid gereduceerd zal worden en ik normaal mijn uren kan slapen.

Nu niet alleen gepiep maar ook alweer maanden gebrom in mijn gehoor.
Om gek van te worden.

Ik heb gezegd tegen mijn kinderen dat als ik ooit dood ga dan wil ik op mijn grafsteen hebben staan :

EINDELIJK RUST 😉

Want jeetje, wat verlang ik naar rust in de tent.

Zindering

Ik bedoel "Restaurant Zindering" in Utrecht. 

Mijn neefje werkt daar als leerling en wij, zijn moeder en ik zijn daar gaan eten om te proeven wat hij geleerd heeft en om te zien wat hij precies doet in de keuken.

Mijn neefje, 21 jaar geleden werd hij geboren. Ik zie me nog met zijn broer, Cowboy hoed op zijn hoofdje, het ziekenhuis in lopen. Onderweg waren we zijn naam aan het oefenen, ik dacht, dat is leuk binnen komen. 

"Hoe heet je broertje? Uhhm hij wist het niet meer. 
Rrrroobbbiinnnn ...Ohhh jaaa
Toen we binnen kwamen lag zijn moeder in bed trots te liggen zijn met haar pasgeboren baby.

Robin groeide op als een lieve zachtaardige jongen die altijd wat in de schaduw van zijn oudere broer heeft gestaan, maar Robin was Robin, die deed zijn ding en trok zijn eigen plan.

Toen hij klaar was met zijn middelbare school wilde hij beroepsmilitair worden, dat leek hem geweldig en ging in opleiding. Helaas was zijn lichaam niet gebouwd op lange marsen, slapen op de grond en veel sporten (ondanks het feit dat hij al jaren voetbal speelde ) en al vrij snel kreeg hij klachten die maar niet over gingen. Na twee jaar proberen, over grenzen gaan en doktoren moest hij met pijn in zijn hart zijn opleiding verlaten. Maar ja, wat dan...Dit was zijn droom en verder vond hij eigenlijk niets leuk.

"Ga dan een jaar werken" zeiden zijn moeder en ik. Ja, dat wil ik wel, maar waar?? Eigenlijk bestaat het gevaar dat als je een jaar gaat werken er ook geen opleiding meer komt. 

Dus bedachten mijn dochter en haar vriend die beiden in een groot hotel werkten, wordt kok, dan kun je werkend leren, Ja Robje zei mijn dochter, 4 dagen werken en 1 dag school .
Nu was Robin niet zo'n hele goede eter, 
eigenlijk best wel een hele slechte 
( hij leefde op broodjes chocopasta en hamburger) dus kok worden leek hem niet zo'n goed idee, als kok moet je immers alles proeven 😱

Uiteindelijk na veel gepraat heeft hij de stap genomen om kok te worden en nu na twee jaar bikkelen met lange dagen, pijnlijke voeten, leren proeven, korte nachten en heel veel lol doet hij het hartstikke goed en zit zijn tweede jaar er bijna op.

Het eerste jaar als leerling kok was zwaar, hard werken en veel stouwen maar dit tweede jaar leerde hij echt, echt koken.Geen zakjes open knippen en opwarmen maar echt koken. Koken met verse ingrediënten en alles zelf bereid. 

Koken voor mensen die naar het theater gaan en voor aanvang van een voorstelling van een goede maaltijd willen genieten. 
En dat kun je daar in Restaurant Zindering. 
Nooit geweten trouwens dat je daar ook zo naar binnen kan lopen om te eten.

Wij, zijn moeder en ik hebben vanavond mogen genieten van een culinair hoogstandje, voor een groot deel bereid door mijn neefje en wat was het lekker. 

Hij had een vijf gangen menu van de zomerkaart voor ons gemaakt en alles zag er niet alleen tiptop uit maar het smaakte ook subliem. 
Wat heeft hij daar veel geleerd en ik kan wel zeggen als ik hem daar zo zag staan dat ik echt trots op hem ben. 

Nog twee weken werken zei hij tijdens het koffie drinken, dan gaat het restaurant 4 weken dicht en dan zit ook gelijk mijn tweede jaar er op. 
Hij mag dan heerlijk gaan genieten van een welverdiende vakantie.

Zijn derde jaar als leerling gaat hij iets meer "culinair" stouwen in een pas geopend hotel in Utrecht,  nu met de kennis van echt koken wat hij geleerd heeft van het tweede jaar.

Hij komt er wel, mijn neefje. 

Ik geloof oprecht dat hij met alle leer/werkervaring die hij opdoet in de verschillende horeca bedrijven een glorieuze toekomst als chef-kok tegemoet kan gaan, en dat voor iemand die nooit iets lustte.

Trots op jou ❤️

Elke dag.

Elke dag word ik tussen 4 en 4:30 uur wakker.
Soms kleed ik me dan in mijn gedachten aan, loop ik naar beneden waar jij al klaar staat met een kop thee in de folie en je werktas met eten.
Ik stap dan in mijn gedachten bij je in de auto en rij ik met je mee naar je Camion waar ik naast je ga zitten.
Ik kijk je dan liefdevol aan en verheug me in mijn gedachten op een dagje samen met jou.

Elke dag word ik tussen 4 en 4:30 wakker.
Soms geef je mij in mijn gedachten een kus en zeg je dat ik nog even lekker kan slapen.
Dan draai ik me met een glimlach om en val ik weer in slaap.

Elke dag word ik tussen 4 en 4:30 uur wakker.
Soms slaat de schrik me om mijn hart om wat wij samen hadden en er niet meer is.
Dan stuur ik je in mijn gedachten mijn liefde.
Ik pak dan je hoofd tussen mijn handen en geef je een kus op je mond.

Elke dag word ik tussen 4 en 4:30 uur wakker.
Soms voer ik in mijn gedachten de gesprekken die we in het echt hadden moeten hebben.
Die ervoor hadden kunnen zorgen dat wij nog samen zouden zijn.

Elke dag word ik tussen 4 en 4:30 uur wakker en zijn mijn gedachten bij jou. 💕

Elke dag word ik tussen 4 en 4:30 uur wakker.

Elke dag weer...

Kind van mijn kind ❤

Ze is weer bij me, mijn kleine schat.
Het is vandaag "Oma dag" en ze blijft gezellig in "Oma gote pesessebed lapen" oftewel, in oma's grote prinsessenbed slapen en dan ook graag op mijn plekje.
Hoe vervelend ik me ook voel, ze tovert binnen no time een glimlach op mijn gezicht.

Vanmorgen toen ik haar ging halen was ook vriendje Faas buiten en toen Sophie me zag riep ze OMAAA  en ook Faas riep net zo hard OMAAAA ....
Van beiden krijg ik een dikke knuffel en Faas kijkt me blij en vragend aan. Hij wilt ook nog even bij "oma" zijn.

Faas is 9 dagen later na Sophie geboren en ze trekken veel met elkaar op dus ik zie hem regelmatig.   
Faas mag nog even van zijn vader blijven spelen en ik zie hem glunderen.

Sophie en Faas rennen naar binnen en Sophie roept onderweg "kijk oma, ikke fietse"
Als ik achter ze aanloop de tuin in  laten Sophie en Faas zien dat ze kunnen fietsen, steppen en springen op de trampoline. 
"Oma ook pringuh" .. vraagt Sophie terwijl ze me met een lieve glimlach aankijkt.
Hoe kun je dan nog "nee" zeggen 😁
Daar sta ik dan, met twee kinderen van twee en half jaar op een trampoline van 180 cm in doorsnee.
"Pringuh pringuh pringuh" roepen ze beiden en we hotsen over het doek van de trampoline. 
Af en toe valt er één en moeten we even stoppen om vervolgens als ze weer opgeklauterd zijn weer door te gaan.

Na een half uur samen spelen komt zijn vader Faas halen om hem mee te nemen naar zijn Opa en dan gaan Sophie en ik ook gelijk weg. 
"Naar oma huis toe" zoals Sophie zegt. 
Op mijn vraag wat we zullen gaan doen antwoordt ze, eehhmmm  Betty wandele, ikke fietse, Woute wakke makuh en ijs eten.
Een beetje zoals altijd 😜

Maar eerst gaan we nog even bij een vriendin van mij langs om iets af te geven.
Omaaa, ikke auto blijve, ikke nie mee, ikke bang zegt Sophie maar dat doen we natuurlijk niet.
We drinken daar een kop koffie en gaan een uurtje later naar huis.

Als we in de buurt van mijn huis komen ziet ze een tram rijden en begint ze te zingen.

Trein uit rijdeee...  amdam en rodammm ... achter raampen sveel kindren.

Nou, weet je al welk liedje dat is?

Ik leer haar als we een tram of trein zien het liedje, 
"Het treintje ging uit rijden
Van Amsterdam naar Rotterdam 
En achter al die raampjes
Daar zitten zoveel kindertjes
En die deden zo, hand gebaar erbij.... etc lalala..."
Als ik mee wil zingen roept ze,  NEEEEE OMAAAAA niet singuh.
Oké, ik mag dus niet mee zingen. 
Die middag als we op de fiets voer voor Betty gaan halen en de tramovergang oversteken probeer ik het nog een keer maar nee, oma nie singuh...

Onze dag vult zich met spelen, fietsen, Betty uitlaten, eten, als zij slaapt geniet ik in de tuin van het zonnetje en een goed gesprek met mijn zusje en als ze wakker is gaan we nog even naar de speeltuin, daarna eten, theetje drinken in bad, knuffelen tijdens het afdrogen, uiltje spelen, voorlezen uit Pluk van de Petteflet over kakkerlak Zaza, nog even knuffelen en als ik haar een laatste kus op haar wang geef en zeg dat ik beneden ga opruimen ligt ze tevreden te kletsen tegen haar pop en even later hoor ik haar al niet meer. 

Straks, als ik naar bed ga, wordt ze wakker, lacht ze naar me, zegt," oma ook lapen" waarna ze zich omdraait en ze al sabbelend op haar speentje weer door slaapt.
Morgenochtend als ik wakker word, kijk ik in haar lieve snoetje en zal ze, "Oma ikke wakkur"zeggen

Zo heerlijk kan het leven met het kind van mijn kind zijn. ❤

24/7

24/7 denk ik aan jou

24/7 zie ik jou

24/7 mis ik jou

24/7 voel ik jou

24/7 ruik ik jou

24/7 sta ik op met jou

24/7 hou ik van jou

Mijn grote liefde ❤❤

En wéér.....

Vanmorgen zijn we weer bij zijn vrouw in het verzorgingstehuis geweest.

Inmiddels is ze naar het nieuwe gedeelte verhuist en heeft ze een prachtkamer met schitterend uitzicht op de tuin.  
Het enige wat ze niet heeft is aanspraak.

Ze zit in een groep met bewoners die al zo ver heen zijn dat ze bijna geen contact meer maken.
Dus ze voelt zich nog eenzamer dan ze al was en dat merken we gelijk als we binnenkomen.
Ze is boos en zo kijkt ze ook en als haar man naast haar staat valt ze snikkend tegen hem aan en pakt ze zijn arm. 
"Ik wil naar huis" snikt ze en
Ik zie de wanhoop in zijn ogen als hij richting de verzorgende kijkt.
Hij wrijft al sussend over haar rug en als ze wat gekalmeerd is verteld hij dat haar zus sinds kort ook in hetzelfde tehuis zit.
Zijn vrouw knikt en zegt dat ze gisteren al bij haar zus is geweest en vraagt er gelijk achteraan, kunnen we straks ook naar haar toe?
Dat lijkt hem een goed plan.

Als we de huiskamer van haar zus binnenkomen zitten de bewoners rond de grote tafel.
Een gezellige Surinaamse dame verwelkomt ons en zegt dat ze net bezig is met fruit.
We pakken een stoel en vullen de lege plekken op aan tafel.
Ik zit naast een dame die gevoerd moet worden en lief naar  me lacht als ik haar begroet.

Voor de rest zijn de bewoners redelijk aanspreekbaar dus is er ook nog een soort van een gesprek.

Naast haar zus die wat verdwaasd om zich heen kijkt zit een man.
Blijkbaar is hij helemaal in de ban van haar want hij zit schuin naar haar toe en kijkt haar strak aan.
Af en toe praat hij zacht tegen haar en ze kijkt hem dan aan alsof ze niet begrijpt wat hij zegt.

Als de gezellige Surinaamse dame vraagt of de zussen wat dichter bij elkaar willen zitten doen wij een soort stoelendans en staat ook hij op.

Hij pakt zijn stoel en gaat weer dicht in de buurt of beter gezegd naast haar zus zitten.
We aanschouwen wat er gebeurt en de Surinaamse dame zegt lachend dat er een romance aan het ontstaan is.

Als we er achter komen dat hij van Italiaanse afkomst is en Giovanni heet snappen we ook waarom ze hem zo onbegrijpelijk aankijkt als hij tegen haar praat. 

Hij praat Nederlands maar dan met een Italiaanse tongval en heel zacht. 

Intussen hebben wij met zijn allen de grootste lol want mijn blikken, zo van lekkere chick hè? naar haar zus en Giovanni laten haar en haar zus schaterlachen. Haar zus kijkt me dan aan met zo'n blik van, wat moet ik er mee en ik werp er weer zo'n scheve blik tegenaan. Grote lol dus. 

Ook voor de rest van de bewoners want die kijken natuurlijk allemaal hun kant op.

De Surinaamse dame zet ondertussen wat gezellige oud Hollandse muziek op en kletst wat met ons. Ik zie de bewoners genieten.

Als de lunch bijna geserveerd wordt gaan we met haar terug naar haar eigen huiskamer waar de stilte heerst en het ongezellig is aan tafel.
De dame (lieve meid overigens) die daar de boel verzorgt verteld dat ze goed begrijpt waarom ze zich zo verdrietig voelt en geeft aan dat het voor haar ook niet zo gezellig is in de groep. De groep is erg gesloten zegt ze. 

Ik zeg dat het fijn zou zijn voor haar als de zussen samen zouden zitten maar daar heb ik niets over te zeggen.
Alhoewel ze daar inmiddels denken dat ik een kind van hun ben want bij het afscheid noemde de ze hem, mijn vader 😁

Maar goed, ik hoop voor haar dat ze snel wat meer plezier gaat hebben daar want ik zie haar zienderogen achteruit gaan.

En wat ik ook hoop is dat Giovanni haar zus kan loslaten want toen we weg liepen en haar gedag zeiden, zei haar zus zacht, "kunnen jullie hem (wijst met haar hoofd zijn kant op) meenemen"?

De wet van Focus.

Zo noemde ze het, de Coach die ik laatst sprak omdat ik het even niet meer zag zitten.
De wet van Focus.

Ik had haar namelijk verteld over de breuk met "mijn lief" en hoe moeilijk ik het vond om te begrijpen wat er nou precies gebeurt was en om het een plekje te geven..

Ik vertelde haar ook over de toevalligheden die ik vanaf dat moment ervoer.

De dag na onze breuk zag ik voor het eerst op een muurtje langs het water waar ik op uitkijk, heel groot,....IK HOU VAN JOU.... staan, ik keek voor die tijd regelmatig die kant uit maar had het werkelijk nog nooit eerder zien staan.

Diezelfde middag kreeg ik een appje van een spiritueel vriendin van mij.
Het was zo'n doorstuur appje over Engelen die bij me zijn en dat ze me zouden steunen.
Ook zouden ze over mij waken, als ik ze nodig had hoefde ik ze alleen maar aan te roepen.
Zo ontzettend lief en zo toevallig.
Zij wist niets van onze breuk.
Die dag kwam dat appje voor mij precies op het juiste moment.

De volgende dag had ik beloofd mijn moeder naar het Astmacentrum in Hilversum te brengen.
Ze zou daar 10 weken verblijven.
Er was voor de nieuwe cliënten  die ochtend een kennismaking/ introductie en daarna konden we blijven lunchen.
Na haar kamer in orde gemaakt te hebben namen we plaats aan één van de gedekte tafels in een nog lege lunchroom.
Al snel kwam er een dame bij ons aan tafel zitten en na elkaar te hebben voorgesteld raakten we in gesprek.
Toen ik haar vroeg waar ze vandaan kwam zei ze uit ...... en noemde de plaats van "mijn lief", ken je die plaats? Ik woon vlak bij het politiebureau.
Dat politiebureau is dus aan de andere kant van het spoor waar hij woont.

Even later kwam er een man binnenlopen en hij stak zijn hand uit om zich voor te stellen en daarbij noemde hij zijn naam, dezelfde naam als "mijn lief" 😢
Ik slikte mijn tranen weg en lachtte naar hem maar toen ik na de lunch afscheid had genomen van mijn moeder heb ik de hele weg naar huis zitten janken.

Een dag later toen ik op de fiets naar mijn dinsdagochtend afspraak ging lag er een bos bloemen bij mijn schuur.
Nu komen daar verder geen mensen dus vond het wat raar.
Ik legde de bloemen aan de kant met de gedachte dat ze misschien van iemand waren en nog gepakt zouden worden.
Toen ik een paar uur later thuis kwam lagen ze nog steeds op de zelfde plek voor mijn schuur en bedacht me dat ze dan voor mij zijn.
Ik heb ze meegenomen en in een vaas gezet. Ze waren prachtig 😀

De daarop volgende dagen kreeg ik op mijn werk alleen maar klanten uit zijn woonplaats, of met de naam van hem of van één zijn kinderen.

Op een dag stond ik bij de ingang van mijn werk toen er een vrouw binnenkwam.
Ze keek me doordringend aan en vroeg,.... jij bent toch Jolanda, de vriendin van, en noemde daarbij de naam van "mijn lief".
Ja, ik ben Jolanda antwoordde ik , waarop ze me terwijl ze de roltrap opstapte vertelde dat ze een kennis is van hem.
Ik herkende haar niet maar riep haar glimlachend na dat als ze hem zag de groeten moest doen. 😕

Verder zie ik alleen maar dubbele getallen zoals, 21:21- 12:12- 01:01- 22:22
Deze dubbele getallen worden Engelen getallen genoemd.
Dus toch weer die Engelen, het is echt bizar hoe vaak ik ze zie.

Ook hoor ik steeds als ik mijn auto start een nummer op de radio waar wij vaak naar luisterde of die een hit was, dus veel gedraaid werd in onze tijd samen.

En van de week stuurde een vriendin aan wie ik verteld had dat ik voor een andere auto moest kijken een aantal foto's op.
Haar zoon had alvast even voor me gekeken bij een garage.
Toen ik de foto's aan het bekijken was en eens goed keek bij welke garage de auto's stonden zag ik de achternaam van "mijn lief" staan.
HOE BIZAR........

Ik ben toch wel heel benieuwd wat hier de bedoeling van is, van die, DE WET VAN FOCUS.

Nieuw leven

Zo, ik heb mijn blog even opgeruimd.
Oude deprimerende shit eruit en hoppa leuke nieuwe berichten er in.
Tenslotte is het leven veel te leuk.

Als ik vanuit mijn bed naar buiten kijk en zie dat er aan die kale bomen weer mooi groen blad zit, de zon schijnt en de wereld weer in beweging is dan kun je niet meer dan genieten.
Genieten van het leven met mensen waarmee mooie nieuwe herinneringen gemaakt kunnen worden.

Ik blijf het altijd bijzonder vinden dat als je ergens een deur dicht gooit er elders ramen en deuren open gaan en er nieuwe contacten onstaan. 

Met de mensen die ik al om mij heen heb is het contact alleen maar intenser geworden.

Liefdevolle en gezellige berichten krijg ik van ze waar ik vrolijk van word.

Maar waar ik elke dag meer dan vrolijk van word is mijn allerkleinste liefde, mijn kleine kleinkind. 

Zij is buiten mijn kinderen om mijn grootste geluk ❤

Wat ze ook doet, wat ze zegt, hoe ze me aankijkt, knuffelt en van me weg loopt, het maakt me blij en ik geniet elke dag meer van haar. 

Ik kan best zeggen dat ik een gezegend mens ben en dat ik ontzettend genoten heb van alles wat ik heb meegemaakt afgelopen jaren en ik ben dankbaar wat ik daar van heb geleerd.

De meest wijze les....   (dat wist ik natuurlijk al, maar ik luister niet altijd naar mezelf)

Altijd luisteren naar je hart. 

Dat is tot nu toe voor mij de beste graadmeter geweest.

Voelt het niet goed, dan niet doen.

Niet blijven hangen in iets wat niet werkt en ga vooral jezelf niet voorbij.   

Sinds ik daar naar luister voel ik mijn hart weer stromen en mijn ogen glanzen meer dan ooit tevoren.

Het leven is goed 😊

Zorgcentrum

Daar zit ze, in een grote stoel in een soort van huiskamer voor de tv. 
Ze staart wat voor zich uit maar haar hoofd draait naar de deur als ze merkt dat er iemand aan komt, het lijkt net alsof ze wacht.
Haar ogen krijgen glans en haar gezicht begint te stralen, haar hand gaat omhoog en ze zwaait naar ons.
Ik heb het over de dame waar ik elke Dinsdagochtend gezellig langs ga.
Sinds kort zit ze in een zorgcentrum voor mensen met Alzheimer.

Een paar weken geleden belde ze me in paniek op ( mijn telefoonnummer was de eerste die ze zag ) dat haar man boven aan de trap lag, bewusteloos .

Die dag zou ze eigenlijk naar de dagopvang gaan maar ze was met geen stok de bus in te krijgen, hoorde ik van haar schoondochter, alsof ze wist dat er iets zou gebeuren.

Haar man werd naar het ziekenhuis gebracht en zou daar nog wel even blijven.

Aangezien zij niet alleen thuis kon blijven is ze met spoed naar het zorgcentrum verhuist.

Geheel onverwacht en eigenlijk veel te snel voor haar.

Gelukkig dat er ruimte was en goed dat ze er zijn hoor maar jeetje, wat een troosteloze toestanden daar.

De eerste keer dat ik met haar man mee ging om haar te bezoeken zaten er van de 10 bewoners ongeveer 5 apathisch/slapend in een (rol)stoel rond de tafel.
Ik persoonlijk vind haar nog "te goed" om daar tussen te zitten en volgens mij vindt ze dat zelf ook.

Gelukkig voor haar gaat dat binnenkort veranderen.
Eind mei is de nieuwe vleugel in het zorgcentrum klaar en verhuist ze naar het nieuwe gedeelte met minder, mindere bewoners.

Maar goed, op het moment dat ze ons ziet lacht ze even maar al vrij snel draait ze haar hoofd weer weg, ik zie tranen in haar ogen.
Mijn hart draait om en als ik haar glimlachend begroet kijkt ze me heel verdrietig aan en zegt ze dat ze mee wilt,  naar huis.
Ze mist haar man en wilt bij hem zijn.

Afgelopen Februari waren ze 60 jaar getrouwd en nu zit ze zonder hem in een vreemd huis met mensen die ze allemaal wel "ergens" van kent (denkt ze) en slaapt ze zonder hem in een smal en vreemd bed.
Ze voelt zich eenzaam en verdrietig.

Wij, haar man en ik nemen haar mee naar het restaurant beneden en bestellen een kop koffie en een broodje.
We kletsen over van alles en nog wat, ik lees wat voor, laat wat foto's zien van Sophie, haar man plaagt haar wat en zo proberen we de sfeer zo luchtig mogelijk te houden.

Want op het moment dat er een stilte valt ,kijkt ze naar haar man, slaakt ze een diepe zucht, beginnen haar lippen te trillen en wellen de tranen in haar ogen op.

Als we ons broodje op hebben gaan we naar buiten, even wandelen in de tuin.

Daar op een bankje maak ik wat foto's van haar en haar man en zal ik haar geven zodat ze er vaak naar kan kijken.

Nadat we nog wat van het weer en het buiten zijn hebben genoten brengt haar man haar rond half twee weer naar boven

Ik blijf beneden op hem wachten en terwijl ik wacht denk ik aan haar verdriet.
Ik die mijn lief na ruim 4 jaar al vreselijk mis, hoe moet dat dan zijn na 60 jaar.
Ik kan me haar verdriet zo goed voorstellen.

Dat zei ik tegen haar, en ook dat ze tijd nodig heeft om te wennen en dat haar man zo vaak hij kan naar haar toe komt.
En dat weet ze ook allemaal wel maar hij is er altijd maar zo kort snikt ze dan en ik kan haar alleen maar liefdevol aankijken en hopen dat ze dit verdriet weer snel vergeet.

Boterbloem

Deze prachtige boterbloem staat in een veld vol boterbloemen te stralen in de zon en te dansen de wind.
Zomaar, ergens aan de waterkant.
Veel mensen lopen eraan voorbij en maar een enkeling ziet de schoonheid.

Zo is het leven.

Droom

Mijn wekker ging af en ik stapte uit bed.
Ik trok mijn rolgordijn op om het zonnetje binnen te laten en toen ik naar beneden keek zat jij daar in mijn tuin. 
Je keek omhoog en toen je me zag begonnen je ogen stralen.
Ik was nogal verbaasd dat je daar zat en zei, Hey,  jij hier?
Omdat ik moest werken vroeg ik je of je vanavond wilde komen eten en je schudde je hoofd. 
Ik voelde een lichte teleurstelling opkomen en je begon te lachen.
Nee, zei je, ik kom niet eten maar wil je vragen of je vanavond met me mee gaat naar Scheveningen,
Ik heb daar iets geboekt voor ons.
Ik vroeg of dat echt waar was en je knikte ja.
Toen ik naar beneden liep voelde ik me blij en verrast want wie had dit nu nog gedacht.
Je pakte me vast, lachte naar me en begon me te zoenen.
Je omhelzing voelde heerlijk vertrouwd.
Mijn gedachten schoten alle kanten op en toen ik me dieper in je armen nestelde en mijn ogen weer open deed lag ik in bed, alleen.
Rolgordijn nog naar beneden, geen warme armen om me heen, geen stralende ogen die me aankeken en geen mond op de mijne.

Het was allemaal een droom.

Hartezeer

Het is over, het is over tussen jou en mij
Zoveel liefde ineens voorbij
Mijn hart doet zeer

Mijn gedachten maken overuren
Ik zit naar ons verleden te turen
Mijn ogen branden

Zal ik ooit leren dat ik mijn gevoel moet delen
Dat zou veel pijn verzachten en tranen schelen

Het is over,  het is over tussen jou en mij
Maar mijn liefde voor jou gaat nooit voorbij.

Ik hou van je.